Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Λόγος περί μετανοίας
Αρχιμανδρίτου Δαμασκηνού Κατρακούλη
Εισαγωγικόν
Η μετάνοια είναι μυστήριον της αγάπης του Θεού. Είναι χάρις και μέγιστον δώρον του ουρανίου Πατρός προς τον πεπτωκότα άνθρωπον, η οποία εδόθη εις αυτόν μετά την χάριν του αγίου βαπτίσματος και ανανεώνει και ανακαινίζει το μολυνθέν εκ της αμαρτίας βάπτισμα. Δια της μετανοίας αναγεννάται εν τω Θεώ κάθε ψυχή, ήτις ενεκρώθη υπό της αμαρτίας.
Η άπειρος αγάπη του Θεού εδημιούργησε τον άνθρωπον, δια να μετέχη εις την θείαν Ζωήν, να ζη εν τω Θεώ με τους αδελφούς του εντός της Εκκλησίας. Κάθε απομάκρυνσις από τον Θεόν και τον συνάνθρωπον αποτελεί αμαρτίαν, ήτις χωρίζει και αποκόπτει την ψυχήν από τον Θεόν και απομονωμένην την οδηγεί εις τον θάνατον. «Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος».
διαβάστε όλο το άρθρο>>>
Εισαγωγικόν
Η μετάνοια είναι μυστήριον της αγάπης του Θεού. Είναι χάρις και μέγιστον δώρον του ουρανίου Πατρός προς τον πεπτωκότα άνθρωπον, η οποία εδόθη εις αυτόν μετά την χάριν του αγίου βαπτίσματος και ανανεώνει και ανακαινίζει το μολυνθέν εκ της αμαρτίας βάπτισμα. Δια της μετανοίας αναγεννάται εν τω Θεώ κάθε ψυχή, ήτις ενεκρώθη υπό της αμαρτίας.
Η άπειρος αγάπη του Θεού εδημιούργησε τον άνθρωπον, δια να μετέχη εις την θείαν Ζωήν, να ζη εν τω Θεώ με τους αδελφούς του εντός της Εκκλησίας. Κάθε απομάκρυνσις από τον Θεόν και τον συνάνθρωπον αποτελεί αμαρτίαν, ήτις χωρίζει και αποκόπτει την ψυχήν από τον Θεόν και απομονωμένην την οδηγεί εις τον θάνατον. «Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος».
διαβάστε όλο το άρθρο>>>
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Άλλο πράγμα ο Santa Claus της Coca Cola κι άλλο ο Άη Βασίλης της Ορθοδοξίας !
Ο δικός μας Άη Βασίλης , ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, ο Πατέρας της Εκκλησίας και διδάσκαλος της Οικουμένης, τι σχέση μπορεί να έχει με αυτόν της παγκοσμιοποίησης και της Νέας εποχής ;Είναι λεπτός , ολιγαρκής, ασθενικός, με μακριά μαύρη γενειάδα, αφού δεν πρόλαβε να γεράσει ( έφυγε σε ηλικία 49 ετών ) και γενικά πρόσωπο άσκησης και όχι ευτραφέστατος, με προτεταμένη κοιλιά, ροδοκόκκινα μάγουλα, γαλανομάτης και πονηρός γέρος, δηλαδή πρόσωπο της καλοπέρασης που είναι ο άλλος!
Έρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας ( Μ. Ασία ) και όχι από την Λαπωνία της Φιλανδίας, όπως όρισε η φαντασία κάποιων !
Είναι Μέγας και Θεοφόρος Πατέρας της Εκκλησίας, ιδεώδης και στοργικός Ποιμενάρχης, οργανωτής του μοναχικού βίου, αδαμάντινη ψυχή, όντως Άγιος, ταπεινός υπηρέτης του Χριστού, με απέραντη αγάπη σε Αυτόν και την Εκκλησία Του, για την οποία αγωνίστηκε μέχρι τέλους και ήρθε σε ρήξη με τους αιρετικούς, αλλά και τις τότε κοσμικές εξουσίες, κατατροπώνοντάς τους με την αγιότητα της ζωή τους και τη δύναμη του πνεύματός του και όχι … ντίλερ των πάσης φύσεως εμπορευμάτων που είναι ο άλλος !
Μορφώθηκε πολύ, έγινε πανεπιστήμονας της εποχής του ( σπούδασε φιλολογία, μαθηματικά, φιλοσοφία, ρητορική, ηθική, αστρονομία, ιατρική, γεωμετρία και διαλεκτική ) , και στη συνέχεια μέγας διδάσκαλος και απαράμιλλος παιδαγωγός, με πολύτιμο και ανυπέρβλητο συγγραφικό έργο που το μελετά έκτοτε η ανθρωπότητα ( είπαν πως και μόνο αυτό θα αρκούσε να τον δικαιώσει ως μεγάλο ), γι’αυτό και η μέν Εκκλησία τον ονόμασε Οικουμενικό Διδάσκαλο, η δε Ιστορία ” Μέγα” , όσο ελαχίστους ως τα σήμερα, ενώ ο άλλος της Δύσης, που δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΟΝ, πλην αυτό της προώθησης των εμπορευμάτων.
Δεν είναι τυχαίο πως τα κάλαντά μας λένε πως έρχεται από την Καισάρεια όπου ” βαστάει πέννα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι ” , το καλαμάρι του πνεύματος, που με αυτό το ” χαρτί ομίλει ” ( = μιλούσε ) και όχι το σακκί που είναι γεμάτο από την ύλη του εμπορίου. Κι όταν ακουμπάει το ραβδί του, το κάνει για ” να πει την αλφαβήτα ” , δηλαδή ακόμα και τότε που ξαποσταίνει από την πεζοπορία, πάλι διδάσκει τους ανθρώπους ” γράμματα σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα “ και δεν χαιρετάει τα πλήθη πετώντας με τους τάρανδους ως κομήτης ( ή ως ξωτικό ; ) !
Ποτέ του δεν μοίρασε δώρα στα παιδιά αλλά τους έδινε πάντοτε την απέραντη αγάπη του, τα διαχρονικά αγαθά της παιδείας και την αρχιερατική του ευλογία και τώρα που βρίσκεται μετά των Αγίων του Θεού ΜΕΣΙΤΕΥΕΙ και παρακαλεί τον Θεό γι’ αυτά , ιδιαίτερα δε όταν τον επικαλούνται, και όχι μια φορά τον χρόνο τα εφήμερα, κάποτε δε και επιβλαβή προϊόντα της κατανάλωσης.
Έτσι προσφέρει τα μέγιστα στα παιδιά και δεν τα παραπλανεί ή και τα ζημιώνει, όπως ο άλλος !
Αγαπούσε πλήρως τον πάσχοντα και τον φτωχό, ήταν φιλάνθρωπος και ελεήμων, έδωσε όλη του την περιουσία προς τον σκοπό αυτό, επιτέλεσε σπάνιο έργο αγάπης στα παγκόσμια χρονικά και με το πρωτοφανές για την εποχή του υπέρ-ίδρυμα, την γνωστή Βασιλειάδα, παρείχε ό,τι καθένας είχε ανάγκη και δεν μοίραζε απλώς και μόνο δώρα, χωρίς να κάνει καμιά απολύτως άλλη φιλανθρωπική πράξη( όπως κάνει ο άλλος ) ακριβώς γιατί δεν είναι φιλάνθρωπος αλλά έμπορος ( στην καλύτερη περίπτωση )!
Με την χάρη και την αγιότητά του κερδίζει τις καρδιές των ανθρώπων και δεν μπαίνει απλώς στα σπίτια τους για τα περιττά προϊόντα των πολυεθνικών και μάλιστα από τις καμινάδες, λες και είναι κάποιο δαιμόνιο σαν τα καλλικαντζάρια ( ή είναι ; ) , όπως ο άλλος !
Δεν πετάει με έλκηθρα και ταράνδους στον αέρα, πράξη μαγική, αλλά καταπολεμά και με τα συγγράμματά του όλες τις μαγικές και αποκρυφιστικές πρακτικές, όπως την αστρολογία, την μαντική, την οιωνοσκοπία κλπ!
Η αγιασμένη του μορφή φαίνεται, επίσης, στα κάλαντα πάλι, όπου πήγαινε πεζοπορώντας και με το ραβδί του, το οποίο μόλις το ακουμπούσε κάτω για να πει την αλφαβήτα, πετούσε ξαφνικά κλωνάρια ”κι απάνω στα κλωνάρια του πέρδικες κελαηδούσαν” , δείγμα της αντίληψης του λαού, πως η παρουσία ενός τέτοιου Αγίου ήταν μεγάλη ευλογία !
Όταν κάποιοι μιμούνται τη ζωή του Αγίου, κατά την προτροπή της Εκκλησίας μας “εορτή Αγίου, μίμηση Αγίου” , κάποιοι άλλοι ντύνονται με την στολή του ” Χοντροβασίλη “ (!) και κυκλοφορούν στους δρόμους ή συμμετέχουν σε διάφορες εκδηλώσεις ( ως και στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες είναι καταγεγραμμένη χορωδία από 408 τέτοιους ” Άι Βασίληδες “ ! ) , λες και είναι αποκριά, γιατί δεν υπάρχει κάτι ανώτερο που θα μπορούσε αυτός ( ο δυτικός ) να εμπνεύσει!
Αναμφισβήτητα ο Άγιος Βασίλειος της Εκκλησίας μας υπήρξε σε όλα του Μέγας και γι’αυτό το τροπάριο του λέγει πως “ο λόγος του ακούστηκε σε όλη την οικουμένη, δογμάτισε θεοπρεπώς, τράνωσε την φύση των όντων ( μέσα από τις ομιλίες τους για τη δημιουργία του κόσμου , την αποκαλούμενη Εξαήμερο ) και έβαλε σε τάξη τα ήθη των ανθρώπων ” , εκεί που ο άλλος δεν θέλει να τα βάλει, με τον καταναλωτισμό και το μπούχτισμα της ύλης σε πλήρη αταξία !Κι όμως αυτόν τον Μεγάλο Ιεράρχη , έρχεται ο άλλος της Δύσης, το σύμβολο της παγκοσμιοποίησης της εορτής, μετά το δέντρο, να τον επισκιάσει και να τον υποκαταστήσει , ως και αυτό το όνομά του πήρε !
Γιατί η ” Ν. Εποχή ” αυτόν τον παχύσαρκο γέρο θέλει να προσέχουμε και να αγαπούμε όλοι, αυτόν κάθε φορά με πολύ λαχτάρα να περιμένουμε και να υποδεχόμαστε, αυτόν να έχουμε φωτισμένο στα σπίτια, τις αυλές, τις καρδιές μας.
Η Αγιότητα, η πνευματικότητα, η πίστη στο Χριστό, η αφιέρωση στην υπηρεσία Του, η όντως φιλανθρωπία, η μόρφωση κλπ είναι πράγματα παρακατιανά και απεχθή γι’αυτήν και πρέπει να περιφρονηθούν, να προσπεραστούν, να καταργηθούν! Εκείνο που προέχει είναι η ” μαγεία των Χριστουγέννων “ με ό,τι αυτό σημαίνει !!!
Πρόκειται για ένα τέλεια κατασκευασμένο κοινωνικό ΨΕΜΑ, καθαρά δυτικής προέλευσης κι αυτό,για την προσωποποίηση του ” πνεύματος “ που η “Ν. Εποχή” θέλουν να έχουν τα Χριστούγεννα, ιδιαίτερα δε στα μάτια των παιδιών, για κλασικό προϊόν της παγκοσμιοποίησης με βάση το οποίο ισοπεδώνονται παραδόσεις, αξίες, αλλά και μεγάλα ή και ιερά πρόσωπα των λαών όπως ο Ιεράρχης Μέγας Βασίλειος, για κλασικό παράδειγμα ενός εξωτικού προσώπου μιας εξωτικής, επιφανειακής , ψεύτικης και γεμάτης … μαγείας εορτής και ΟΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ και ΑΛΗΘΙΝΗΣ, όπως την θέλει η Ορθοδοξία μας !
Τόσο ψεύτικος, λοιπόν, που δεν θα τον βρείτε ούτε στα παραμύθια της γιαγιάς μας! Ακόμα κι αυτή αναρωτιέται , ποιος είναι αυτός ο ” Αι Βασίλης “ , που ξαφνικά τώρα τελευταία φέρνει τα δώρα και γιατί δεν τα έφερνε κάποια χρόνια πριν… Τόσο εξωπραγματικού, που ούτε και τώρα δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι για να τον βάλει στα παραμύθια της!
Και μετά είναι κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί δεν μπορεί ( ο Αι Βασίλης της Κόκα Κόλα ) να μας γεμίσει εκεί στο καταχείμωνο τις καρδιές , ούτε κι αυτών των παιδιών που στο τέλος κυριεύονται με θλίψη!
Κ. Γ. Π. ( Περιοδικό Κρίνα ,τεύχος Δεκεμβρίου 2007 )
( http://ierapostoli.wordpress.com/2008/12/21/santaclaus_agiosbasileios/www.fotodotes.gr)
Με την χάρη και την αγιότητά του κερδίζει τις καρδιές των ανθρώπων και δεν μπαίνει απλώς στα σπίτια τους για τα περιττά προϊόντα των πολυεθνικών και μάλιστα από τις καμινάδες, λες και είναι κάποιο δαιμόνιο σαν τα καλλικαντζάρια ( ή είναι ; ) , όπως ο άλλος !
Δεν πετάει με έλκηθρα και ταράνδους στον αέρα, πράξη μαγική, αλλά καταπολεμά και με τα συγγράμματά του όλες τις μαγικές και αποκρυφιστικές πρακτικές, όπως την αστρολογία, την μαντική, την οιωνοσκοπία κλπ!
Η αγιασμένη του μορφή φαίνεται, επίσης, στα κάλαντα πάλι, όπου πήγαινε πεζοπορώντας και με το ραβδί του, το οποίο μόλις το ακουμπούσε κάτω για να πει την αλφαβήτα, πετούσε ξαφνικά κλωνάρια ”κι απάνω στα κλωνάρια του πέρδικες κελαηδούσαν” , δείγμα της αντίληψης του λαού, πως η παρουσία ενός τέτοιου Αγίου ήταν μεγάλη ευλογία !
Όταν κάποιοι μιμούνται τη ζωή του Αγίου, κατά την προτροπή της Εκκλησίας μας “εορτή Αγίου, μίμηση Αγίου” , κάποιοι άλλοι ντύνονται με την στολή του ” Χοντροβασίλη “ (!) και κυκλοφορούν στους δρόμους ή συμμετέχουν σε διάφορες εκδηλώσεις ( ως και στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες είναι καταγεγραμμένη χορωδία από 408 τέτοιους ” Άι Βασίληδες “ ! ) , λες και είναι αποκριά, γιατί δεν υπάρχει κάτι ανώτερο που θα μπορούσε αυτός ( ο δυτικός ) να εμπνεύσει!
Αναμφισβήτητα ο Άγιος Βασίλειος της Εκκλησίας μας υπήρξε σε όλα του Μέγας και γι’αυτό το τροπάριο του λέγει πως “ο λόγος του ακούστηκε σε όλη την οικουμένη, δογμάτισε θεοπρεπώς, τράνωσε την φύση των όντων ( μέσα από τις ομιλίες τους για τη δημιουργία του κόσμου , την αποκαλούμενη Εξαήμερο ) και έβαλε σε τάξη τα ήθη των ανθρώπων ” , εκεί που ο άλλος δεν θέλει να τα βάλει, με τον καταναλωτισμό και το μπούχτισμα της ύλης σε πλήρη αταξία !Κι όμως αυτόν τον Μεγάλο Ιεράρχη , έρχεται ο άλλος της Δύσης, το σύμβολο της παγκοσμιοποίησης της εορτής, μετά το δέντρο, να τον επισκιάσει και να τον υποκαταστήσει , ως και αυτό το όνομά του πήρε !
Γιατί η ” Ν. Εποχή ” αυτόν τον παχύσαρκο γέρο θέλει να προσέχουμε και να αγαπούμε όλοι, αυτόν κάθε φορά με πολύ λαχτάρα να περιμένουμε και να υποδεχόμαστε, αυτόν να έχουμε φωτισμένο στα σπίτια, τις αυλές, τις καρδιές μας.
Η Αγιότητα, η πνευματικότητα, η πίστη στο Χριστό, η αφιέρωση στην υπηρεσία Του, η όντως φιλανθρωπία, η μόρφωση κλπ είναι πράγματα παρακατιανά και απεχθή γι’αυτήν και πρέπει να περιφρονηθούν, να προσπεραστούν, να καταργηθούν! Εκείνο που προέχει είναι η ” μαγεία των Χριστουγέννων “ με ό,τι αυτό σημαίνει !!!
Πρόκειται για ένα τέλεια κατασκευασμένο κοινωνικό ΨΕΜΑ, καθαρά δυτικής προέλευσης κι αυτό,για την προσωποποίηση του ” πνεύματος “ που η “Ν. Εποχή” θέλουν να έχουν τα Χριστούγεννα, ιδιαίτερα δε στα μάτια των παιδιών, για κλασικό προϊόν της παγκοσμιοποίησης με βάση το οποίο ισοπεδώνονται παραδόσεις, αξίες, αλλά και μεγάλα ή και ιερά πρόσωπα των λαών όπως ο Ιεράρχης Μέγας Βασίλειος, για κλασικό παράδειγμα ενός εξωτικού προσώπου μιας εξωτικής, επιφανειακής , ψεύτικης και γεμάτης … μαγείας εορτής και ΟΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ και ΑΛΗΘΙΝΗΣ, όπως την θέλει η Ορθοδοξία μας !
Τόσο ψεύτικος, λοιπόν, που δεν θα τον βρείτε ούτε στα παραμύθια της γιαγιάς μας! Ακόμα κι αυτή αναρωτιέται , ποιος είναι αυτός ο ” Αι Βασίλης “ , που ξαφνικά τώρα τελευταία φέρνει τα δώρα και γιατί δεν τα έφερνε κάποια χρόνια πριν… Τόσο εξωπραγματικού, που ούτε και τώρα δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι για να τον βάλει στα παραμύθια της!
Και μετά είναι κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί δεν μπορεί ( ο Αι Βασίλης της Κόκα Κόλα ) να μας γεμίσει εκεί στο καταχείμωνο τις καρδιές , ούτε κι αυτών των παιδιών που στο τέλος κυριεύονται με θλίψη!
Κ. Γ. Π. ( Περιοδικό Κρίνα ,τεύχος Δεκεμβρίου 2007 )
( http://ierapostoli.wordpress.com/2008/12/21/santaclaus_agiosbasileios/www.fotodotes.gr)
Πνευματικές εμπειρικές συμβουλές γύρω από τους πειρασμούς και τις θλίψεις
Του Αγίου Ισαάκ του Σύρου (http://impantokratoros.gr/4EE4196D.el.aspx)
* Όπως πλησιάζουν τα βλέφαρα το ένα το άλλο, έτσι και οι πειρασμοί είναι κοντά στους ανθρώπους. Και αυτό το οικονόμησε ο Θεός να είναι έτσι, με σοφία, για να έχουμε ωφέλεια. για να κρούεις δηλ. επίμονα, εξαιτίας των θλίψεων, τη θύρα του ελέους του Θεού και για να μπει μέσα στο νου σου, με το φόβο των θλιβερών πραγμάτων, ο σπόρος της μνήμης του Θεού, ώστε να πας κοντά του με τις δεήσεις, και να αγιασθεί η καρδιά σου με τη συνεχή ενθύμησή του. Και ενώ εσύ θα τον παρακαλείς, αυτός θα σε ακούσει...
* Ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις που τον βρίσκουν, και να κατηγορεί και να ατιμάζει τον αμελή εαυτό του, και να ξέρει ότι ο Κύριος, που τον αγαπά και τον φροντίζει, δε θα του παραχωρούσε τα λυπηρά, για να ξυπνήσει το νου του, αν δεν έδειχνε κάποια αμέλεια. Ακόμη μπορεί να επέτρεψε ο Θεός κάποια θλίψη, διότι ο άνθρωπος έχει υπερηφανευθεί, οπότε ας το καταλάβει και ας μην ταραχθεί κι ας βρίσκει την αιτία στον εαυτό του, ώστε το κακό να μη γίνει διπλό, δηλ. να υποφέρει και να μη θέλει να θεραπευθεί. Στο Θεό που είναι η πηγή της δικαιοσύνης, δεν υπάρχει αδικία. Αυτό να μην περάσει από το νου μας.
* Μην αποφεύγεις τις θλίψεις, διότι βοηθούμενος απ' αυτές μαθαίνεις καλά την αλήθεια και την αγάπη του Θεού. Και μη φοβηθείς τους πειρασμούς, διότι μέσα από αυτούς βρίσκεις θησαυρό. Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στους ψυχικούς πειρασμούς όσο για τους σωματικούς, να ετοιμάζεσαι να τους αντιμετωπίσεις με όλη τη δύναμή σου, γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορείς να πλησιάσεις το Θεό. Μέσα σ' αυτούς εμπεριέχεται η θεία ανάπαυση. Όποιος αποφεύγει τους σωματικούς πειρασμούς, αποφεύγει την αρετή.
* Χωρίς πειρασμούς η πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο δε φανερώνεται, και είναι αδύνατο, χωρίς αυτούς, να αποκτήσεις παρρησία στο Θεό, και να μάθεις τη σοφία του αγίου Πνεύματος και, ακόμη, δε θα μπορέσει να στεριωθεί μέσα στην ψυχή σου ο θεϊκός πόθος. Προτού να έρθουν οι πειρασμοί, ο άνθρωπος προσεύχεται στο Θεό σαν ξένος. Από τότε όμως που θα εισέλθει σε πειρασμούς για την αγάπη του Θεού, και δεν αλλάξει γνώμη, έχει το Θεό, να πούμε, υποχρεωμένο απέναντί του, και ο Θεός τον λογαριάζει για γνήσιο φίλο του. Διότι πολέμησε και νίκησε τον εχθρό του, για να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού.
* Ο Θεός δεν δίνει μεγάλο χάρισμα χωρίς να προηγηθεί μεγάλος πειρασμός γιατί ανάλογα με την σφοδρότητα των πειρασμών ορίσθηκαν τα χαρίσματα από τη σοφία του Θεού, την οποία όμως δεν καταλαβαίνουν συνήθως οι άνθρωποι. Από το μέγεθος των μεγάλων θλίψεων που σου στέλνει η πρόνοια του Θεού, καταλαβαίνεις πόση τιμή σου κάνει η μεγαλοσύνη του. Διότι ανάλογη με τη λύπη που δοκιμάζεις είναι και η παρηγοριά που δέχεσαι.
* Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα αυτά, σου απαντώ: Η αμέλεια σου. γιατί δε φρόντισες να βρεις τη γιατρειά τους. Η γιατρειά όλων αυτών είναι μία, και μ' αυτή ο άνθρωπος βρίσκει αμέσως στην ψυχή του την παρηγοριά που ποθεί. Και ποια λοιπόν είναι αυτή η γιατρειά; Είναι η ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να χαλάσεις το φράχτη των πειρασμών. απεναντίας μάλιστα βρίσκεις ότι οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι και σε εξουθενώνουν....
* Κατά το μέτρο της ταπεινοφροσύνης, σου δίνει ο Θεός και τη δύναμη να υπομένεις τις συμφορές σου. Και κατά το μέτρο της υπομονής σου, το βάρος των θλίψεών σου γίνεται ελαφρό και, έτσι, παρηγοριέσαι. Και όσο παρηγοριέσαι, τόσο η αγάπη σου προς το Θεό αυξάνει. Και όσο αγαπάς το Θεό, τόσο μεγαλώνει η χαρά που σου χαρίζει το άγιο Πνεύμα. Ο εύσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας να βγάλει σε καλό τους πειρασμούς των πραγματικών του παιδιών, δεν τους παίρνει, παρά τους δίνει τη δύναμη να τους υπομείνουν. Όλα αυτά τα αγαθά (την παρηγοριά, την αγάπη, τη χαρά) τη δέχονται οι αγωνιστές ως καρπό της υπομονής, για να φτάσουν οι ψυχές τους στην τελειότητα. Εύχομαι ο Χριστός και Θεός μας να μας αξιώσει με τη χάρη του να υπομένουμε την πίκρα των πειρασμών για την αγάπη του και με ευχαριστίες της καρδιάς μας. Αμήν.
* Οι άγιοι δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους στο Θεό με όσα υποφέρουν για το όνομά του, όταν δηλ. τους στέλνει στενοχώριες, χωρίς όμως να απομακρύνεται απ' αυτούς, γιατί τους αγαπά. Απ' αυτή την πάσχουσα αγάπη τους αποκτά η καρδιά τους παρρησία, ώστε να ατενίζουν προς αυτόν ελεύθερα και με την πεποίθηση ότι θα εισακουσθούν τα αιτήματά τους και θα εκπληρωθούν. Μεγάλη είναι η δύναμη της προσευχής που έχει παρρησία. Γι' αυτό αφήνει ο Θεός τους αγίους του να δοκιμάσουν κάθε λύπη, για να αποκτήσουν πείρα και να βεβαιωθούν για τη βοήθειά του και για το πόσο προνοεί και νοιάζεται γι' αυτούς. Έτσι, αποκτούν σοφία και σύνεση από τους πειρασμούς, για να μη γίνουν αμαθείς, καθώς θα τους λείπει η πνευματική άσκηση και στο καλό και στο κακό, και για να αποκτήσουν, από τη δοκιμασία τους, τη γνώση όλων των πραγμάτων που χρειάζονται. γιατί, αλλιώς, θα παρασυρθούν από άγνοια και θα γίνουν καταγέλαστοι από τους δαίμονες. Διότι, αν γυμνάζονταν μόνο στα καλά και δεν είχαν την εμπειρία της πάλης με το κακό, θα πήγαιναν στον πόλεμο εντελώς άπειροι....
* Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γευθεί και να εκτιμήσει το καλό, αν προηγουμένως δε δοκιμάσει την πίκρα από τους πειρασμούς....
* Οι άνθρωποι τότε έρχονται σε αληθινή επίγνωση, όταν ο Θεός τους στερήσει τη δύναμή του και τους κάνει να συναισθανθούν την ανθρώπινη αδυναμία, και τη δυσκολία που προκαλούν οι πειρασμοί, και την πονηριά του εχθρού, και με ποιον αντίπαλο έχουν να παλέψουν, και πόσο ασθενής είναι η ανθρώπινη φύση τους, και πώς τους φυλάει η θεϊκή δύναμη, και πόσο προχώρησαν και προόδευσαν στην αρετή, και ότι χωρίς τη δύναμη του Θεού είναι ανίσχυροι μπροστά σε οποιοδήποτε πάθος. Κι αυτό το κάνει ο Θεός, για να αποκτήσουν, από όλες αυτές τις αρνητικές εμπειρίες, αληθινή ταπείνωση, και να πλησιάσουν κοντά του, και να περιμένουν τη βέβαιη βοήθειά του, και να προσεύχονται με υπομονή. Και όλα αυτά από που θα τα μάθουν, παρά από την πείρα των πολλών θλίψεων τις οποίες επιτρέπει ο Θεός και δοκιμάζουν; Αλλά και πίστη σταθερή αποκτά κανείς από τους πειρασμούς καθώς βεβαιώνεται για τη θεϊκή βοήθεια, που πολλές φορές βρίσκει στον αγώνα του....
* Οι αγωνιστές, λοιπόν, πειράζονται για να αυξήσουν τον πνευματικό τους πλούτο. οι αμελείς, για να φυλαχθούν απ' ό,τι τους βλάπτει. οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουν. οι απομακρυσμένοι, για να πλησιάσουν στο Θεό. και οι φίλοι του Θεού, για να εισέλθουν στον άγιο οίκο του με παρρησία. Ένας γιος, άβγαλτος στη ζωή, δεν μπορεί να διαχειρισθεί τον πλούτο του πατέρα του και να βοηθηθεί απ' αυτόν. Γι' αυτό λοιπόν, στην αρχή στέλνει δυσκολίες και βάσανα ο Θεός στα παιδιά του και, μετά, τους φανερώνει τι τους χαρίζει. Δόξα τω Θεώ που, με πικρά φάρμακα, μας χαρίζει την απόλαυση της πνευματικής υγείας.
* Είναι κανείς που δε στενοχωριέται και δεν κουράζεται, ενόσω γυμνάζεται; Και είναι κανείς, στον οποίο να μη φαίνεται πικρός ο καιρός, που πίνει το φαρμάκι των πειρασμών και των θλίψεων; Χωρίς, λοιπόν, να περάσει απ' αυτό το στάδιο δεν μπορεί να αποκτήσει ισχυρή κράση. Αλλά και η υπομονή στους πειρασμούς δεν είναι δική μας. Πώς μπορεί, αλήθεια, ο άνθρωπος, ένα πήλινο αγγείο, να βαστάζει μέσα του το νερό, αν δε το κάνει στέρεο η θεϊκή φωτιά; Αν σκύψουμε το κεφάλι, τότε ό,τι καλό και ωφέλιμο ζητήσουμε από το Θεό στην προσευχή μας με ταπείνωση, με διαρκή πόθο και με υπομονή, όλα θα μας τα δώσει.
* Όπως τα μικρά παιδιά τρομάζουν από τα φοβερά θεάματα, και τρέχουν και πιάνονται από τα φορέματα των γονέων τους, και ζητούν τη βοήθειά τους, έτσι και η ψυχή: όσο στενοχωριέται και θλίβεται από το φόβο των πειρασμών, προστρέχει και κολλάει στο Θεό, και τον παρακαλεί με ακατάπαυτες δεήσεις. Και όσο οι πειρασμοί πέφτουν επάνω της, ο ένας μετά τον άλλο, τόσο και παρακαλεί περισσότερο. Αλλά όταν σταματήσουν και ξαναβρεί την ανάπαυσή της, συνήθως χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα και απομακρύνεται από το Θεό.
* Οι θλίψεις και οι κίνδυνοι θανατώνουν την ηδυπάθεια, ενώ η καλοπέραση και η αδιαφορία την τρέφουν. Γι' αυτό και ο Θεός και οι άγιοι Άγγελοι χαίρονται στις θλίψεις και στις στενοχώριες μας, ενώ ο διάβολος και οι συνεργάτες του χαίρονται όταν τεμπελιάζουμε και καλοπερνούμε.
* Άφησε λοιπόν τη φροντίδα σου στο Θεό, και σε όλες τις δυσκολίες σου κατάκρινε τον εαυτό σου, ότι εσύ ο ίδιος είσαι ο αίτιος για όλα...
* Όλες οι λυπηρές περιστάσεις και οι θλίψεις, αν δεν έχουμε υπομονή, μας διπλοβασανίζουν. Γιατί ο άνθρωπος με την υπομονή του διώχνει την πίκρα των συμφορών, ενώ η μικροψυχία γεννά την απελπισία της κόλασης. Η υπομονή είναι μητέρα της παρηγοριάς. είναι μια δύναμη ψυχική, που γεννιέται από την πλατιά καρδιά. Αυτή τη δύναμη ο άνθρωπος δύσκολα τη βρίσκει πάνω στις θλίψεις του, αν δεν έχει τη θεία χάρη, που την αποκτά με την επίμονη προσευχή και με δάκρυα.
* Όπως πλησιάζουν τα βλέφαρα το ένα το άλλο, έτσι και οι πειρασμοί είναι κοντά στους ανθρώπους. Και αυτό το οικονόμησε ο Θεός να είναι έτσι, με σοφία, για να έχουμε ωφέλεια. για να κρούεις δηλ. επίμονα, εξαιτίας των θλίψεων, τη θύρα του ελέους του Θεού και για να μπει μέσα στο νου σου, με το φόβο των θλιβερών πραγμάτων, ο σπόρος της μνήμης του Θεού, ώστε να πας κοντά του με τις δεήσεις, και να αγιασθεί η καρδιά σου με τη συνεχή ενθύμησή του. Και ενώ εσύ θα τον παρακαλείς, αυτός θα σε ακούσει...
* Ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις που τον βρίσκουν, και να κατηγορεί και να ατιμάζει τον αμελή εαυτό του, και να ξέρει ότι ο Κύριος, που τον αγαπά και τον φροντίζει, δε θα του παραχωρούσε τα λυπηρά, για να ξυπνήσει το νου του, αν δεν έδειχνε κάποια αμέλεια. Ακόμη μπορεί να επέτρεψε ο Θεός κάποια θλίψη, διότι ο άνθρωπος έχει υπερηφανευθεί, οπότε ας το καταλάβει και ας μην ταραχθεί κι ας βρίσκει την αιτία στον εαυτό του, ώστε το κακό να μη γίνει διπλό, δηλ. να υποφέρει και να μη θέλει να θεραπευθεί. Στο Θεό που είναι η πηγή της δικαιοσύνης, δεν υπάρχει αδικία. Αυτό να μην περάσει από το νου μας.
* Μην αποφεύγεις τις θλίψεις, διότι βοηθούμενος απ' αυτές μαθαίνεις καλά την αλήθεια και την αγάπη του Θεού. Και μη φοβηθείς τους πειρασμούς, διότι μέσα από αυτούς βρίσκεις θησαυρό. Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στους ψυχικούς πειρασμούς όσο για τους σωματικούς, να ετοιμάζεσαι να τους αντιμετωπίσεις με όλη τη δύναμή σου, γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορείς να πλησιάσεις το Θεό. Μέσα σ' αυτούς εμπεριέχεται η θεία ανάπαυση. Όποιος αποφεύγει τους σωματικούς πειρασμούς, αποφεύγει την αρετή.
* Χωρίς πειρασμούς η πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο δε φανερώνεται, και είναι αδύνατο, χωρίς αυτούς, να αποκτήσεις παρρησία στο Θεό, και να μάθεις τη σοφία του αγίου Πνεύματος και, ακόμη, δε θα μπορέσει να στεριωθεί μέσα στην ψυχή σου ο θεϊκός πόθος. Προτού να έρθουν οι πειρασμοί, ο άνθρωπος προσεύχεται στο Θεό σαν ξένος. Από τότε όμως που θα εισέλθει σε πειρασμούς για την αγάπη του Θεού, και δεν αλλάξει γνώμη, έχει το Θεό, να πούμε, υποχρεωμένο απέναντί του, και ο Θεός τον λογαριάζει για γνήσιο φίλο του. Διότι πολέμησε και νίκησε τον εχθρό του, για να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού.
* Ο Θεός δεν δίνει μεγάλο χάρισμα χωρίς να προηγηθεί μεγάλος πειρασμός γιατί ανάλογα με την σφοδρότητα των πειρασμών ορίσθηκαν τα χαρίσματα από τη σοφία του Θεού, την οποία όμως δεν καταλαβαίνουν συνήθως οι άνθρωποι. Από το μέγεθος των μεγάλων θλίψεων που σου στέλνει η πρόνοια του Θεού, καταλαβαίνεις πόση τιμή σου κάνει η μεγαλοσύνη του. Διότι ανάλογη με τη λύπη που δοκιμάζεις είναι και η παρηγοριά που δέχεσαι.
* Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα αυτά, σου απαντώ: Η αμέλεια σου. γιατί δε φρόντισες να βρεις τη γιατρειά τους. Η γιατρειά όλων αυτών είναι μία, και μ' αυτή ο άνθρωπος βρίσκει αμέσως στην ψυχή του την παρηγοριά που ποθεί. Και ποια λοιπόν είναι αυτή η γιατρειά; Είναι η ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να χαλάσεις το φράχτη των πειρασμών. απεναντίας μάλιστα βρίσκεις ότι οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι και σε εξουθενώνουν....
* Κατά το μέτρο της ταπεινοφροσύνης, σου δίνει ο Θεός και τη δύναμη να υπομένεις τις συμφορές σου. Και κατά το μέτρο της υπομονής σου, το βάρος των θλίψεών σου γίνεται ελαφρό και, έτσι, παρηγοριέσαι. Και όσο παρηγοριέσαι, τόσο η αγάπη σου προς το Θεό αυξάνει. Και όσο αγαπάς το Θεό, τόσο μεγαλώνει η χαρά που σου χαρίζει το άγιο Πνεύμα. Ο εύσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας να βγάλει σε καλό τους πειρασμούς των πραγματικών του παιδιών, δεν τους παίρνει, παρά τους δίνει τη δύναμη να τους υπομείνουν. Όλα αυτά τα αγαθά (την παρηγοριά, την αγάπη, τη χαρά) τη δέχονται οι αγωνιστές ως καρπό της υπομονής, για να φτάσουν οι ψυχές τους στην τελειότητα. Εύχομαι ο Χριστός και Θεός μας να μας αξιώσει με τη χάρη του να υπομένουμε την πίκρα των πειρασμών για την αγάπη του και με ευχαριστίες της καρδιάς μας. Αμήν.
* Οι άγιοι δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους στο Θεό με όσα υποφέρουν για το όνομά του, όταν δηλ. τους στέλνει στενοχώριες, χωρίς όμως να απομακρύνεται απ' αυτούς, γιατί τους αγαπά. Απ' αυτή την πάσχουσα αγάπη τους αποκτά η καρδιά τους παρρησία, ώστε να ατενίζουν προς αυτόν ελεύθερα και με την πεποίθηση ότι θα εισακουσθούν τα αιτήματά τους και θα εκπληρωθούν. Μεγάλη είναι η δύναμη της προσευχής που έχει παρρησία. Γι' αυτό αφήνει ο Θεός τους αγίους του να δοκιμάσουν κάθε λύπη, για να αποκτήσουν πείρα και να βεβαιωθούν για τη βοήθειά του και για το πόσο προνοεί και νοιάζεται γι' αυτούς. Έτσι, αποκτούν σοφία και σύνεση από τους πειρασμούς, για να μη γίνουν αμαθείς, καθώς θα τους λείπει η πνευματική άσκηση και στο καλό και στο κακό, και για να αποκτήσουν, από τη δοκιμασία τους, τη γνώση όλων των πραγμάτων που χρειάζονται. γιατί, αλλιώς, θα παρασυρθούν από άγνοια και θα γίνουν καταγέλαστοι από τους δαίμονες. Διότι, αν γυμνάζονταν μόνο στα καλά και δεν είχαν την εμπειρία της πάλης με το κακό, θα πήγαιναν στον πόλεμο εντελώς άπειροι....
* Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γευθεί και να εκτιμήσει το καλό, αν προηγουμένως δε δοκιμάσει την πίκρα από τους πειρασμούς....
* Οι άνθρωποι τότε έρχονται σε αληθινή επίγνωση, όταν ο Θεός τους στερήσει τη δύναμή του και τους κάνει να συναισθανθούν την ανθρώπινη αδυναμία, και τη δυσκολία που προκαλούν οι πειρασμοί, και την πονηριά του εχθρού, και με ποιον αντίπαλο έχουν να παλέψουν, και πόσο ασθενής είναι η ανθρώπινη φύση τους, και πώς τους φυλάει η θεϊκή δύναμη, και πόσο προχώρησαν και προόδευσαν στην αρετή, και ότι χωρίς τη δύναμη του Θεού είναι ανίσχυροι μπροστά σε οποιοδήποτε πάθος. Κι αυτό το κάνει ο Θεός, για να αποκτήσουν, από όλες αυτές τις αρνητικές εμπειρίες, αληθινή ταπείνωση, και να πλησιάσουν κοντά του, και να περιμένουν τη βέβαιη βοήθειά του, και να προσεύχονται με υπομονή. Και όλα αυτά από που θα τα μάθουν, παρά από την πείρα των πολλών θλίψεων τις οποίες επιτρέπει ο Θεός και δοκιμάζουν; Αλλά και πίστη σταθερή αποκτά κανείς από τους πειρασμούς καθώς βεβαιώνεται για τη θεϊκή βοήθεια, που πολλές φορές βρίσκει στον αγώνα του....
* Οι αγωνιστές, λοιπόν, πειράζονται για να αυξήσουν τον πνευματικό τους πλούτο. οι αμελείς, για να φυλαχθούν απ' ό,τι τους βλάπτει. οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουν. οι απομακρυσμένοι, για να πλησιάσουν στο Θεό. και οι φίλοι του Θεού, για να εισέλθουν στον άγιο οίκο του με παρρησία. Ένας γιος, άβγαλτος στη ζωή, δεν μπορεί να διαχειρισθεί τον πλούτο του πατέρα του και να βοηθηθεί απ' αυτόν. Γι' αυτό λοιπόν, στην αρχή στέλνει δυσκολίες και βάσανα ο Θεός στα παιδιά του και, μετά, τους φανερώνει τι τους χαρίζει. Δόξα τω Θεώ που, με πικρά φάρμακα, μας χαρίζει την απόλαυση της πνευματικής υγείας.
* Είναι κανείς που δε στενοχωριέται και δεν κουράζεται, ενόσω γυμνάζεται; Και είναι κανείς, στον οποίο να μη φαίνεται πικρός ο καιρός, που πίνει το φαρμάκι των πειρασμών και των θλίψεων; Χωρίς, λοιπόν, να περάσει απ' αυτό το στάδιο δεν μπορεί να αποκτήσει ισχυρή κράση. Αλλά και η υπομονή στους πειρασμούς δεν είναι δική μας. Πώς μπορεί, αλήθεια, ο άνθρωπος, ένα πήλινο αγγείο, να βαστάζει μέσα του το νερό, αν δε το κάνει στέρεο η θεϊκή φωτιά; Αν σκύψουμε το κεφάλι, τότε ό,τι καλό και ωφέλιμο ζητήσουμε από το Θεό στην προσευχή μας με ταπείνωση, με διαρκή πόθο και με υπομονή, όλα θα μας τα δώσει.
* Όπως τα μικρά παιδιά τρομάζουν από τα φοβερά θεάματα, και τρέχουν και πιάνονται από τα φορέματα των γονέων τους, και ζητούν τη βοήθειά τους, έτσι και η ψυχή: όσο στενοχωριέται και θλίβεται από το φόβο των πειρασμών, προστρέχει και κολλάει στο Θεό, και τον παρακαλεί με ακατάπαυτες δεήσεις. Και όσο οι πειρασμοί πέφτουν επάνω της, ο ένας μετά τον άλλο, τόσο και παρακαλεί περισσότερο. Αλλά όταν σταματήσουν και ξαναβρεί την ανάπαυσή της, συνήθως χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα και απομακρύνεται από το Θεό.
* Οι θλίψεις και οι κίνδυνοι θανατώνουν την ηδυπάθεια, ενώ η καλοπέραση και η αδιαφορία την τρέφουν. Γι' αυτό και ο Θεός και οι άγιοι Άγγελοι χαίρονται στις θλίψεις και στις στενοχώριες μας, ενώ ο διάβολος και οι συνεργάτες του χαίρονται όταν τεμπελιάζουμε και καλοπερνούμε.
* Άφησε λοιπόν τη φροντίδα σου στο Θεό, και σε όλες τις δυσκολίες σου κατάκρινε τον εαυτό σου, ότι εσύ ο ίδιος είσαι ο αίτιος για όλα...
* Όλες οι λυπηρές περιστάσεις και οι θλίψεις, αν δεν έχουμε υπομονή, μας διπλοβασανίζουν. Γιατί ο άνθρωπος με την υπομονή του διώχνει την πίκρα των συμφορών, ενώ η μικροψυχία γεννά την απελπισία της κόλασης. Η υπομονή είναι μητέρα της παρηγοριάς. είναι μια δύναμη ψυχική, που γεννιέται από την πλατιά καρδιά. Αυτή τη δύναμη ο άνθρωπος δύσκολα τη βρίσκει πάνω στις θλίψεις του, αν δεν έχει τη θεία χάρη, που την αποκτά με την επίμονη προσευχή και με δάκρυα.
Αφιερωμένη χαχα!!!
Χόρτασε η ψείρα και ανέβηκε στο γιακά..
Την σημερινή φωτο την αφιερώνω στον ιδιοκτήτη και διαχειριστή ενός Ελληνικού φόρουμ, που ξέρει να σβήνει και να σκουπίζει καλά όλα αυτά που θεωρεί αυτός και μόνο σκουπίδια... για να μη μαθαίνουν οι νέοι και να μη θυμούνται οι παλιοί..
Μόλις χαλάσει η σκούπα σου, πες μου να σου στείλω κι'άλλη..
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Η σωστή αντιμετώπιση των θλίψεων
Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου †1989
*Γεγονότα που φαίνονται τώρα ως συμφορές, αργότερα αποδεικνύονται ευλογίες Θεού.
*Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, δεν θα αναζητούσαμε τον Παράδεισο.
*Τις θλίψεις πρέπει να τις δεχόμαστε όπως δεχόμαστε την ταλαιπωρία μιας χειρουργικής επεμβάσεως, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την υγεία μας. Ο πόνος ταπεινώνει τον άνθρωπο. και όσο αυτός ταπεινώνεται, τόσο πλησιάζει τον Θεό.
*Στις μεγάλες θλίψεις μόνο ο Θεός μπορεί να παρηγορήσει. Γι' αυτό, το καλύτερο είναι η προσευχή και όχι τόσο οι λόγοι παρηγοριάς.
*- Ερώτησις: Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να υποφέρουν από φρικτές αρρώστιες δίκαιοι και ενάρετοι άνθρωποι;
*- Απάντησις: Για να καθαρισθούν και από τα ελάχιστα ίχνη των παθών τους και για να πάρουν μεγαλύτερο στεφάνι στον ουρανό. Εξάλλου αφού στον Υιό Του τον αγαπητό επέτρεψε να υποφέρει και να πεθάνει επί του Σταυρού, τί να πούμε για τους ανθρώπους, οι οποίοι, όσο άγιοι κι αν είναι, έχουν ρύπους και κηλίδες από αμαρτίες;
*«Η μεγαλύτερη άσκησης είναι να υπομένουμε αγόγγυστα όλα όσα έρχονται επάνω μας μέσα σ' αυτή την κοιλάδα του κλαυθμώνος. Ο δε απομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται».
* «Εάν υπομείνεις την θλίψη με μακροθυμία, μαρτυρείς την πιστότητά σου στον Χριστό, την αφοσίωσή σου στον Σωτήρα και την αγάπη σου σ' Αυτόν, ο Οποίος ανεστήθει εκ των νεκρών και μας καλεί πλησίον Του».
*«Μην αφήνετε σε καμία περίπτωση την θλίψη να σας κυρίευση... Η κατάθλιψης είναι ο δήμιος που σκοτώνει την πνευματική ενεργητικότητα, που είναι αναγκαία για την υποδοχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά. Ένας καταθλιμμένος άνθρωπος χάνει την δυνατότητα να προσεύχεται και είναι νεκρός για τους πνευματικούς αγώνες».
*Με απόλυτη εμπιστοσύνη να αναφωνούμε και να ζούμε το «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
*Γεγονότα που φαίνονται τώρα ως συμφορές, αργότερα αποδεικνύονται ευλογίες Θεού.
*Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, δεν θα αναζητούσαμε τον Παράδεισο.
*Τις θλίψεις πρέπει να τις δεχόμαστε όπως δεχόμαστε την ταλαιπωρία μιας χειρουργικής επεμβάσεως, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την υγεία μας. Ο πόνος ταπεινώνει τον άνθρωπο. και όσο αυτός ταπεινώνεται, τόσο πλησιάζει τον Θεό.
*Στις μεγάλες θλίψεις μόνο ο Θεός μπορεί να παρηγορήσει. Γι' αυτό, το καλύτερο είναι η προσευχή και όχι τόσο οι λόγοι παρηγοριάς.
*- Ερώτησις: Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να υποφέρουν από φρικτές αρρώστιες δίκαιοι και ενάρετοι άνθρωποι;
*- Απάντησις: Για να καθαρισθούν και από τα ελάχιστα ίχνη των παθών τους και για να πάρουν μεγαλύτερο στεφάνι στον ουρανό. Εξάλλου αφού στον Υιό Του τον αγαπητό επέτρεψε να υποφέρει και να πεθάνει επί του Σταυρού, τί να πούμε για τους ανθρώπους, οι οποίοι, όσο άγιοι κι αν είναι, έχουν ρύπους και κηλίδες από αμαρτίες;
*«Η μεγαλύτερη άσκησης είναι να υπομένουμε αγόγγυστα όλα όσα έρχονται επάνω μας μέσα σ' αυτή την κοιλάδα του κλαυθμώνος. Ο δε απομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται».
* «Εάν υπομείνεις την θλίψη με μακροθυμία, μαρτυρείς την πιστότητά σου στον Χριστό, την αφοσίωσή σου στον Σωτήρα και την αγάπη σου σ' Αυτόν, ο Οποίος ανεστήθει εκ των νεκρών και μας καλεί πλησίον Του».
*«Μην αφήνετε σε καμία περίπτωση την θλίψη να σας κυρίευση... Η κατάθλιψης είναι ο δήμιος που σκοτώνει την πνευματική ενεργητικότητα, που είναι αναγκαία για την υποδοχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά. Ένας καταθλιμμένος άνθρωπος χάνει την δυνατότητα να προσεύχεται και είναι νεκρός για τους πνευματικούς αγώνες».
*Με απόλυτη εμπιστοσύνη να αναφωνούμε και να ζούμε το «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Οσίου Μάρκου του Ασκητού
* Οι θλίψεις προξενούν στους ανθρώπους τα αγαθά, ενώ με την κενοδοξία και τις ηδονές προξενούνται τα κακά.
* Οι θλίψεις προξενούν στους ανθρώπους τα αγαθά, ενώ με την κενοδοξία και τις ηδονές προξενούνται τα κακά.
* Οι κατηγορίες των ανθρώπων προξενούν λύπη στην καρδιά, γίνονται όμως αφορμή καθαρισμού σε αυτόν που υπομένει.
* Εάν τυχόν ζημιώθηκες, κατηγορήθηκες και καταδιώχθηκες από κάποιον, μη σκέπτεσαι το παρόν, αλλά βλέπε στο μέλλον. και τότε θα αντιληφθείς ότι αυτά σου έχουν προξενήσει πολλά καλά, όχι μόνο στην εδώ ζωή, αλλά και στην μέλλουσα και χωρίς τέλος....
* Όπως στους αρρώστους είναι ωφέλιμα τα πικρά φάρμακα, έτσι και στους κακότροπους ανθρώπους. άλλους τους οδηγούν οι δοκιμασίες σε υγεία ψυχής και άλλους ετοιμάζει η αρρώστια για μετάνοια.
* Όλα τα θλιβερά που σου συμβαίνουν στην πρόσκαιρη αυτή ζωή να τα συγκρίνεις με τα αγαθά της αιώνιας ζωής και δε θα σε βρει ποτέ αμέλεια στον αγώνα αυτής της ζωής....
* Αυτός που αποφεύγει θεληματικά τις θλίψεις, για την αλήθεια, θέλοντας και μη θα παιδευθεί σκληρά από την Θεία Πρόνοια.
* Είναι μεγάλη αρετή η υπομονή στις διάφορες δοκιμασίες που θα μας έλθουν και παράλληλα η αγάπη σε εκείνους που μας μισούν....
* Αρετή χωρίς θλίψη είναι αδόκιμος επειδή έγινε χωρίς στενοχώρια.
* Στις θλίψεις επαναπαύεται ο Θεός, στις ανέσεις ο διάβολος που είναι ο αίτιος των κακών. Οι πειρασμοί πάντα ωφελούν αρκεί να τους υπομένουμε με καρτερία και με δοξολογία προς τον Θεό.
* Να αποφεύγεις τον πειρασμό με την υπομονή και με την προσευχή. Και αν θέλεις να αντισταθείς στον πειρασμό χωρίς αυτές, ο πειρασμός θα έλθει σκληρότερος κατεπάνω σου.
Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008
Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008
Άγιος Στέφανος
Ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος (Εορτή Στέφανος)
Ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που εξέλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη. Αν και κουραστική η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδελφούς, παρ' όλα αυτά ο Στέφανος έβρισκε καιρό και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή, "Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ". Πράξεις των Αποστόλων, στ' 8-15, ζ' 1-60. Δηλαδή ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος. Οι Ιουδαίοι όμως, καθώς ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες ανάμεσα στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλασφημεί το Μωυσή και το θεό. Με αφορμή λοιπόν αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν ενσπείρει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί. Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια-κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, ορθώθηκε θυελλώδης ελεγκτής και κατήγορος. Τότε, ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έσυραν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό. Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του, "Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην". Κύριε, μη λογαριάσεις σ' αυτούς την αμαρτία αυτή.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.Βασίλειον διάδημα, εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, Μαρτύρων Πρωτόαθλε Στέφανε, συ γαρ την Ιουδαίων, απελέγξας μανίαν, είδες σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυτόν ουν εκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Ο Δεσπότης χθες ημίν, διά σαρκός επεδήμει, και ο δούλος σήμερον, από σαρκός εξεδήμει, χθες μεν γάρ, ο Βασιλεύων σαρκί ετέχθη, σήμερον δε, ο οικέτης λιθοβολείται, δι' αυτόν και τελειούται, ο Πρωτομάρτυς και θείος Στέφανος.
Ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που εξέλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη. Αν και κουραστική η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδελφούς, παρ' όλα αυτά ο Στέφανος έβρισκε καιρό και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή, "Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ". Πράξεις των Αποστόλων, στ' 8-15, ζ' 1-60. Δηλαδή ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος. Οι Ιουδαίοι όμως, καθώς ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες ανάμεσα στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλασφημεί το Μωυσή και το θεό. Με αφορμή λοιπόν αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν ενσπείρει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί. Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια-κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, ορθώθηκε θυελλώδης ελεγκτής και κατήγορος. Τότε, ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έσυραν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό. Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του, "Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην". Κύριε, μη λογαριάσεις σ' αυτούς την αμαρτία αυτή.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.Βασίλειον διάδημα, εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, Μαρτύρων Πρωτόαθλε Στέφανε, συ γαρ την Ιουδαίων, απελέγξας μανίαν, είδες σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυτόν ουν εκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Ο Δεσπότης χθες ημίν, διά σαρκός επεδήμει, και ο δούλος σήμερον, από σαρκός εξεδήμει, χθες μεν γάρ, ο Βασιλεύων σαρκί ετέχθη, σήμερον δε, ο οικέτης λιθοβολείται, δι' αυτόν και τελειούται, ο Πρωτομάρτυς και θείος Στέφανος.
Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008
Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε
Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε
Χριστὸς ἐξ ουρανῶν ἀπαντήσατε.
Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε,
Ἅσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα η γῆ,
Καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί∙ ὃτι δεδόξασται.
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Λόγοι Περι Ταπείνωσης
Μακάριος εκείνος ο άνθρωπος που έδωσε τα εξογκώματά του και βαδίζει την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου με ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ.) και αφήνει τους ανθρώπους να του πλέκουν αμαράντινα στεφάνια με τις κατηγορίες, διότι αυτό φανερώνει τη γνήσια ταπεινοφροσύνη που δεν εξετάζει τι λένε οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός την ημέρα της Κρίσεως. Εκείνος που μιλάει λογικά σε φιλοκατήγορο ή σε ολιγόμυαλο και έχει την απαίτηση να βρει κατανόηση, φανερώνει ότι και ο ίδιος δεν είναι καλά, διότι ο κακότροπος είναι χειρότερος από τον ολιγόμυαλο, γιατί είναι σκοτισμένο το μυαλό του από την κακία και τον εγωισμό. Όσοι όμως έχουν ταπείνωση, έχουν και καλοσύνη και θείο φωτισμό και δε σκοντάφτουν ποτέ στην πνευματική τους πορεία από τα εμπόδια του πονηρού. Τους περισσότερους πειρασμούς, τις περισσότερες φορές, τους δημιουργεί ο ίδιος ο εαυτός μας, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στις συνεργασίες μας μαζί με τους άλλους, όταν δηλαδή θέλουμε να υψώνουμε τον εαυτό μας. Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανίς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν πέφτει. Εκείνος που δε συμβουλεύεται στην πνευματική του πορεία, μπερδεύει τους δρόμους και κουράζεται πολύ και καθυστερεί. Εάν δεν ταπεινωθεί να ρωτήσει έστω και αργότερα, δύσκολα θα φτάσει στον προορισμό του. Ενώ αυτοί που συμβουλεύονται βαδίζουν ξεκούραστα, με σιγουριά, και σκεπάζονται με τη Χάρη του Θεού και φωτίζονται επειδή ταπεινώνονται. Όσοι κινούνται όλο απλά με καλούς λογισμούς, κα λένε όλους τους λογισμούς τους και πιστεύουν από πολλή ταπείνωση ότι δεν έχουν τίποτα το καλό, ενώ αγωνίζονται με φιλότιμο πολύ, αυτοί κρύβουν το μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό μέσα τους, χωρίς να τον γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι άνθρωποι, και έτσι δε σπαταλιέται από τους ίδιους και δεν κλέβεται από τους άλλους. Στον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο άνθρωπο όταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται πολύ, ενώ στον άνθρωπο που αγνοεί την ταπείνωση, εάν ταπεινωθείς –τον συμβουλευτείς ή πεις τα ελαττώματά σου- τον κάνεις πιο περήφανο και αναιδή. Ο άνθρωπος που δεν έχει ταπείνωση και καλούς λογισμούς, είναι γεμάτος από αμφιβολίες και ερωτηματικά. Κι επειδή θα βρίσκεται συνέχεια ζαλισμένος, έχει ανάγκη στις αρχές από Γέροντα με μεγάλη υπομονή, για να του δίνει συνέχεια εξηγήσεις, μέχρι να καθαρίσει ο νους και η καρδιά, για να μπορεί να βλέπει καθαρά. Ο ταπεινός και καλοκάγαθος άνθρωπος, επειδή έχει την καθαρότητα και την εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, έχει και βάθος πνευματικό και βλέπει βαθιά τα θεία νοήματα και βοηθιέται περισσότερο, και αυξάνεται και η πίστη του πιο πολύ, ζώντας τα μυστήρια του Θεού. Ο υπερήφανος, εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και συνέχεια εσωτερικά και εξωτερικά ταραγμένος από την ελαφρότητα του εγωισμού, στέκεται πάντα στην επιφάνεια των πραγμάτων, και δεν μπορεί να προχωρήσει στο βάθος, όπου βρίσκονται τα θεία μαργαριτάρια, για να πλουτίσει πνευματικά…
Η Αγία Οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία
Η αγία οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία καταγόταν από τη Ρώμη. Οι γονείς της Φίλιππος και Κλαυδία ήταν πλούσιοι και επιφανείς. Ο πατέρας της είχε το αξίωμα του Επάρχου και κυβερνούσε με τρόπο δίκαιο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, εκεί ζούσε και η οικογένειά του. Φιλομαθής και ευγενική ψυχή η Ευγενία έμαθε γράμματα ραμαϊκά και ελληνικά και φωτισμένη από το Θεό ασπάστηκε το χριστιανισμό.Δε θέλησε να παντρευτεί. Κρυφά και με τη συνοδεία των πιστών υπηρετών της Πρωτά και Υακίνθου αναχώρησε νύχτα από το σπίτι και μαζί τους με αντρική ενδυμασία και με το όνομα Ευγένιος κατέφυγε σε αντρικό μοναστήρι έξω από την Αλεξάνδρεια, όπου ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα. Διεβλήθη αργότερα από την πλούσια Μελανθία. Η αποκάλυψη του φύλου της έγινε κατά τη διάρκεια της δίκης, στην οποία δικαστής ήταν ο ίδιος ο πατέρας της με αποτέλεσμα να βαπτιστεί χριστιανός και ο ίδιος και αρκετοί άλλοι. Μετά το μαρτυρικό τέλος του πατέρα της στην Αλεξάνδρεια η Ευγενία γύρισε με τη μητέρα της και τη συνοδεία της στη Ρώμη, όπου είχε και η ίδια μαρτυρικό θάνατο στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα. H Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της στις 24 Δεκεμβρίου καθώς και του πατέρα της Φιλίππου, της Βασίλλας, Πρωτά και Υακίνθου.
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Οι προστάτες των ζώων.
Σώζων ο ταπεινός βοσκός.
Βοσκός στο επάγγελμα, ο Άγιος έλεγε σε όσους τον πείραζαν και τον χλεύαζαν ότι ήθελε να γίνει πιο ταπεινός ακόμα και από τα πρόβατα που έβοσκε. Ο Άγιος επισκέφθηκε την πόλη του Πομπήιου στην Κιλικία και παρά την πραότητά του εξοργίσθηκε όταν είδε σε έναν ναό ένα χρυσό είδωλο. Δεν μπορούσε να ανεχθεί τόσο άχρηστο πλούτο όταν έξω υπήρχαν άνθρωποι που υπέφεραν και πεινούσαν. Έσπασε το χρυσό χέρι του αγάλματος και το πήγε στην αγορά για να το πουλήσει. Φυσικά εκεί συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάσθηκε σε θάνατο με μαρτύρια. Ο Άγιος Σώζων θεωρείται σήμερα ότι σώζει αδιακρίτως από κάθε κίνδυνο. Θεωρείται βουκολικός Άγιος και εμφανίζεται να βόσκει πρόβατα ή να κρατά στην αγκαλιά του κάποιο ζώο. Θυμίζει την αρχαία απεικόνιση του νεαρού που κουβαλά στον ώμο του ένα αρνί. Η απεικόνιση του «καλού ποιημένος» που σώζει το αρνί, που είχε χαθεί και κινδύνευε. Αυτός ο συμβολισμός στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους είχε δανειστεί για την απεικόνιση του Κυρίου. Εξάλλου, ο «Δίας – Σωτήρ» είχε πια χάσει την θέση του από το Σωτήρα του κόσμου, τον γλυκύτατο Ιησού. Ο Άγιος Σώστης (ανύπαρκτος Άγιος) είναι μία άλλη αφηρημένη μορφή – έννοια που ταυτίζει τον Άγιο Σώζων με το Σωτήρα Ιησού. (Υπάρχουν δύο Άγιοι Μάρτυρες με το όνομα Σώζων. Εορτάζουν 7 Αυγούστου και 7 Σεπτεμβρίου).
Μόδεστος ο προστάτης των ζώων.
Ο Άγιος φέρεται να προστατεύει τα ζώα, ιδιαίτερα αυτά που σέρνουν άροτρο. Στην εορτή του δεν «εορτάζουν» μόνο τα βόδια, αλλά κατά επέκταση όλα τα οικόσιτα ζωντανά. Σε πολλά μέρη γίνονται συλλείτουργα, αγιασμοί και αφού «ευλογηθούν – διαβαστούν» από τον παπά τα ζώα, φτιάχνονται κόλλυβα και «υψώνουν το ύψωμα». Τελικά το δίνουν στα ζώα να το φάνε. Στην Λέσβο του Αγίου Μόδεστου, παίρνουν αγιασμό και ραντίζουν με αυτόν τα χωράφια τους, για να γλυτώσουν από τις ακρίδες και όλα τα άλλα κακά. Αναφέρονται δύο Άγιοι με αυτό το όνομα. Ο ένας έζησε γύρω στο 614, όταν ο Πέρσης Χοσρόης πήρε τον Τίμιο Σταυρό από τα Ιεροσόλυμα και ο άλλος έζησε ανάμεσα στο 300 με 400 μ.Χ. Και οι δύο αναφέρονται ως Επίσκοποι Ιεροσολύμων. Αυτός, ο δεύτερος Μόδεστος, αναφέρεται ότι ανέστησε ζώα που είχαν πεθάνει πίνοντας νερό με δηλητήριο φιδιού. Υπάρχει δέηση προς τον Άγιο Μόδεστο που τον επικαλούνται για τα άρρωστα ζώα αλλά και στο λεγόμενο «μικρό Ευχολόγιο» υπάρχουν δύο ευχές του Αγίου Μόδεστου που ονομάζονται «εις κτήνη». Φυσικά θα μπορούσε να θεωρηθεί και προστάτης των κτηνιάτρων (εορτάζει 16 Δεκεμβρίου).
Άλλοι Άγιοι που σχετίζονται με τα ζώα·
Αθηνογένης ο Πηδαχθόης. Ήταν από την Σεβάστεια της Καππαδοκίας. Ανέθρεψε μία ελαφίνα και παρακάλεσε τον Θεό ποτέ να μην πιαστεί από κυνηγούς, ούτε αυτή ούτε τα παιδιά της, ούτε τα εγγόνια της. Έτσι κι έγινε (εορτάζει 16 Ιουλίου).·
Αντώνιος ο νέος. Ασκήτεψε για 50 χρόνια σε μια σπηλιά. Εκεί πέθανε. Αναφέρεται πως τα σκυλιά ενός κυνηγού βρήκαν το λείψανό του, ενώ βόδια έσυραν το λείψανο μέχρι το πατρικό του σπίτι (εορτάζει 1 Δεκεμβρίου).·
Αρτέμονας ο Άγιος Μάρτυρας. Συνάντησε τους διώκτες του στον δρόμο για την Καισάρεια. Τον Άγιο ακολούθησαν δύο ελάφια και έξι άγριοι όνοι.·
Άτταλος ο Όσιος ο Θαυματουργός. Αναφέρεται ότι ο Όσιος ήταν τόσο πράος και αγαθός, που τα πουλιά έρχονταν άφοβα κάθε πρωί κοντά του (εορτάζει 6 Ιουνίου).·
Βλάσης. Ο Άγιος θεραπεύει ανθρώπους και ζώα. Ζούσε σε σπηλιά ανάμεσα σε άγρια ζώα που δεν τον πείραζαν, γι’ αυτό και προστατεύει από τον λύκο, το τσακάλι και την αρκούδα (εορτάζει 11 Φεβρουαρίου).·
Γεώργιος, Δημήτριος, Μηνάς και Θεόδωρος. Σαν καβαλάρηδες προστατεύουν τα άλογα και τους ιππείς. Ιδιαίτερα ο Θεόδωρος προστατεύει τα άλογα από τον βαρύ χειμώνα. Κάποτε λένε, έπεσε βαρύς χειμώνας και τα άλογα απελπισμένα κίνησαν να πάνε στο ποτάμι να πνιγούνε. Στον δρόμο τους βρέθηκε ο Άγιος Θεόδωρος και τα γύρισε πίσω. Έτσι τα έσωσε γιατί σε λίγο πέρασε η βαρυχειμωνιά και ήρθε πάλι η άνοιξη με το παχύ χορτάρι.·
Ελευθέριος ο Επίσκοπος Ιλλυρικού. Προστατεύει από επιθέσεις άγριων θεριών. Κατά το μαρτύριό του, όταν ρίχθηκε στα άγρια θηρία για να τον κατασπαράξουν, αυτά τον σεβάστηκαν, δεν τον πείραξαν καθόλου, απεναντίας κάθισαν ήσυχα δίπλα στα πόδια του. Πολλοί Άγιοι Μάρτυρες αξιώθηκαν παρόμοιας χάρης.·
Ελισσαίος ο Προφήτης. Μαθητής του Προφήτη Ηλία και Προφήτης ο ίδιος. Καθαρά από παρετυμολογία του ονόματός του ο Άγιος θεωρείται προστάτης ανθρώπων και ζώων από τη λύσσα (εορτάζει 14 Ιουνίου).·
Λάζαρος ο βοσκός από τη Βουλγαρία. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα (εορτάζει 23 Απριλίου)·
Λεόντιος ο Ποιμένας. (Εορτάζει 18 Ιουνίου)·
Μάρκος, ο μαθητής του ιερού Χρυσοστόμου. Γιάτρεψε τον τυφλό σκύμνο (κουτάβι) μιας ύαινας. Αυτή του έφερε ως πληρωμή ένα δέρμα κριαριού μαζί με το μαλλί του. Ο Άγιος σχετίζεται με τους κτηνιάτρους (εορτάζει 5 Μαρτίου).·
Μάμας ο Άγιος. Ο «Ηρακλής του χριστιανισμού». Εκτός από προστάτης των Βυζαντινών Απελατών, των φρουρών των συνόρων, των παλικαριών, των κλεφτών και των γενναίων, θεωρείται και προστάτης των τσοπάνηδων και των κοπαδιών (Υπάρχουν επτά Άγιοι με αυτό το όνομα).·
Παρθένιος Επίσκοπος Ραδοβιζίου. Του άρεσε να κοιτά τα κοπάδια και να τα ευλογεί. Τα αποκαλούσε «τα ευλογημένα». Απεβίωσε ειρηνικά το 1777 (εορτάζει 21 Ιουλίου).·
Παύλος ο Θηβαίος. Ο Άγιος Αντώνιος βρήκε τον Άγιο νεκρό μέσα σε ένα τάφο που είχαν σκάψει με τα νύχια του δύο άγρια λιοντάρια. Τα θηρία παρέστεκαν το νεκρό που πέθανε σε μεγάλη ηλικία, 113 ετών (εορτάζει 15 Ιανουαρίου).·
Πεύσιππος, Ελάσιππος, Μέσιππος. Τα τρίδυμα αδέλφια από την Καππαδοκία ημέρωναν και ίππευαν άγρια άλογα (εορτάζουν 16 Ιανουαρίου).·
Χαραλάμπης. Τα άλογα του Άι-Χαραλάμπη. Στην Λέσβο, στην πανήγυρη του Αγίου γίνονται αγώνες με άλογα για το καλό των ζώων. Θεωρείται ακόμα προστάτης των κοπαδιών και των βοσκών (Υπάρχουν 4 Άγιοι με το ίδιο όνομα. Εορτάζουν 17 Σεπτεμβρίου, 10 Φεβρουαρίου, 23 Αυγούστου, 30 Μαΐου).·
Χρυστόφορος ο «κυνοπρόσωπος». Λέγεται πως ο Άγιος ήταν άσχημος και σωματώδης, γι’ αυτό και μπορεί να θεωρηθεί προατάτης των «άσχημων» αλλά και των σκύλων, γιατί σε πολλές λαϊκές εικόνες παρουσιάζεται ως κυνοπρόσωπος.
Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008
Χριστούγεννα «χωρίς κόσμον»
( από το βιβλίο Νοσταλγικές αναμνήσεις- Ι. Μ. Παρακλήτου)
…το πρόγραμμα μου άλλαξε , όταν ο πνευματικός μου επέμεινε να παραμείνω στην αγρυπνία των Χριστουγέννων και στο πανηγύρι της καλύβης τους, αφού το παρεκκλήσιο τους ήταν αφιερωμένο στην Γέννηση του Χριστού. Ο Γέροντας μου άλλωστε είχε δώσει ευλογία για κάτι τέτοιο.
Την άλλη μέρα μαζί με τον υποτακτικό του πνευματικού μου, π. Συμεών, εκάναμε μια σχετική καθαριότητα της καλύβης, εν όψει της πανηγύρεως. Αργά το απόγευμα άρχισαν να έρχωνται οι γύρω ασκηταί για να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα Χριστούγεννα.
Καθισμένος σ’ ένα μικρό εξώστη, έβλεπα τους ερημίτας, που κατέβαιναν από τα βράχια άλλοι από τις κρεμαστές σκάλες και άλλοι από τις αλυσίδες, ο ένας πίσω από τον άλλο, αξέχαστο θέαμα. Νέοι, μεσήλικες, γεροντάκια, αποτελούσαν μια χρυσή, ζωντανή αλυσίδα πανηγυριστών με τους παλιούς λερωμένους ντορβάδες στην πλάτη , με ζωστικά και ράσα χιλιομπαλωμένα. Τα πρόσωπο τους είχε μια σεμνή , σοβαρή έκφραση. Χαιρετούσαν ένας – ένας με βαθειά υπόκλιση και έπαιρναν την θέση τους στο μικρό παρεκκλήσιο της Γεννήσεως του Κυρίου.
«Αυτοί οι άνθρωποι, ο εκλεκτός του Κυρίου λαός, τα αγαπημένα παιδιά του Θεού, είναι εκείνοι που θα λάβουν μέρος στην αποψινή αγρυπνία.» μονολογούσα.
Εσήμανε μια μικρή καμπάνα και άρχισε η αγρυπνία. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όλοι ήσαν σφιχτά τυλιγμένοι στα πτωχικά τους ράσα. Το κουκούλιο δεν εκάλυπτε απλώς το κεφάλι, αλλά ήταν κατεβασμένο όσο γινόταν πιο χαμηλά. Μερικοί, όπως ο γέρων Βαρθολομαίος και ο πνευματικός μου, ήξεραν καλά τα μουσικά. Ένας από τους νεώτερους ανέλαβε διαβαστής. Δυο-τρία καντηλάκια κι’ ένας πτωχός πολυέλεος με αγνό κερί φώτιζαν γλυκά το σκοτάδι. Όλα απλά, απέριττα, ασκητικά.
Ένοιωθα τον εαυτό μου ξένο και αταίριαστο σ’εκείνο το πεντακάθαρο περιβάλλον. Εγώ ήμουν άνθρωπος με πολλές αδυναμίες και αμαρτίες, τις οποίες προ καιρού είχα αποθέσει στα πόδια του πνευματικού μου, κατά την πρώτη μου εξομολόγηση. Δεν ήμουν όμως ένας ξένος αδιάφορος για ότι συνέβαινε γύρω μου. Διψούσα να μάθω περισσότερα πράγματα για τους ασκητάς, πως αγρυπνούν, πως προσεύχονται, πως κοινωνούν.
Το άγιο Βήμα του μικρού ναού ήταν σφηνωμένο μέσα στο βράχο. Ο κυρίως ναός εξείχε από την κοιλότητα του βράχου και έφτανε μέχρι το άκρο μιας πεζούλας, από την οποία έβλεπες κατακόρυφα σχεδόν, την θάλασσα. Καθώς η αγρυπνία προχωρούσε, το κρύο γινόταν ολοένα πιο αισθητό. Ο άνεμος εσφύριζε, τα κύματα βογκούσαν κτυπώντας αλύπητα τα βράχια. Η θάλασσα έμοιαζε με ένα αεικίνητο, αδάμαστο θηρίο. Η ακόλουθη σκηνή θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη μου. Ένας λευκογένης ασκητής, πολύ ηλικιωμένος, δεν φορούσε παπούτσια. Κρύωνε υπερβολικά και είχε τυλίξει τα πόδια του με τσουβάλια. Κάποια στιγμή πλησίασε στην υποτυπώδη θερμάστρα που υπήρχε εκεί και προσπάθησε να θερμάνει τα κοκαλιασμένα πόδια του. Μένοντας όμως εκεί για αρκετή ώρα απορροφημένος στην προσευχή, χωρίς να αντιληφθεί, τα τσουβάλια πύρωσαν, άρπαξαν φωτιά και άρχισαν να καίγονται. Οι νεώτεροι τρέξαμε αμέσως και σβήσαμε την φωτιά. Ευτυχώς τα πόδια του γέροντος δεν έπαθαν εγκαύματα. Εκτός από εμάς που τρέξαμε αμέσως για να τον βοηθήσουμε, οι άλλοι πατέρες δεν έκαναν καμία κίνηση. Ίσως και να μην αντελήφθησαν τον γεγονός. Αφοσιωμένοι στην λατρεία του Θεού, συνέχισαν την αγρυπνία με το κεφάλι σκυμμένο στο στήθος και με το κομποσκοίνι στο χέρι που δούλευε ακούραστα..
Τελείωσε ο όρθρος και άρχισε η Θ. Λειτουργία. Η ώρα πλησίαζε. Ο Κύριος εγγύς. Πολλά μάτια τα έβλεπα να τον υποδέχονται με δακρύροη κατάνυξη. Μερικοί ήταν σκυμμένοι τόσο βαθειά ώστε δεν έβλεπες το πρόσωπο τους.
- «Πρόσχωμεν! Τα άγια τοις αγίοις» ακούστηκε η φωνή του λειτουργού.
Από την ώρα εκείνη οι πατέρες ένας – ένας κατά σειρά αρχαιότητας άρχισαν να βάζουν την καθιερωμένη μετάνοια της συγνώμης προς τον Θεό και προς τους παρόντες αδελφούς. Στο «Μετά φόβου» πλησίασαν ο ένας πίσω από τον άλλον για να λάβουν τον ουράνιο Μαργαρίτη.
Ευχαρίστησα ολόθερμα τον Κύριο για την πολύτιμη αυτή ευκαιρία, να δω και να απολαύσω πως κοινωνούν οι ασκηταί. Ήταν ένα θέαμα μοναδικό. Τέλος προσήλθα και εγώ σαν «δούλος» και όχι σαν «υιός» όπως οι πατέρες.
Η ουράνια εκείνη μυσταγωγία σε λίγο είχε τελειώσει. Κατόπιν προσεφέρθει και καφές. Ενώ διακονούσα στο κέρασμα πρόσεχα και απεθεύμαζα τους ασκητάς με την διάθεση του αρχαρίου. Θαύμαζα για την τάξη που είχαν οι κινήσεις τους, τις συζητήσεις, την εν γένει συμπεριφορά τους. Πράγματι, σκεπτόμουν η έρημος δεν δημιουργεί μόνο αγίους αλλά και σταθερά πειθαρχημένους και ολοκληρωμένους ανθρώπους.
Επακολούθησε η τράπεζα. Λίγο ρύζι και βακαλάος που είχε στείλει η συνοδεία μας, ήταν το πανηγυρικό Χριστουγεννιάτικο φαγητό. Οι ασκηταί έτρωγαν σιωπηλοί και άκουγαν την ανάγνωση. Ο νους ήταν δοσμένος στο λόγο του Θεού και την προσευχή, όχι στο φαγητό. Κανείς δεν σήκωνε κεφάλι να κοιτάξει δεξιά η αριστερά. Καθένας που τελείωνε, περίμενε υπομονετικά με το βλέμμα στραμμένο στο στήθος. Ποιος ξέρει πόσο καιρό είχαν να γευθούν βακαλάο!
Μετά την τράπεζα, η ευλογημένη εκείνη ομήγυρης διαλύθηκε. Δεν αξιώθηκα να παρευρεθώ και άλλη φορά σε παρόμοια ασκητική πανηγυριακή σύναξη. Η ευκαιρία αυτή όμως έγινε αφορμή, να επισκέπτομαι πιο τακτικά τα Καρούλια. Αργότερα μάλιστα έμεινα εκεί για ένα εξάμηνο. Ήταν μια περίοδος πνευματικού αναβαπτισμού. Αληθινό θείο δώρο.
…το πρόγραμμα μου άλλαξε , όταν ο πνευματικός μου επέμεινε να παραμείνω στην αγρυπνία των Χριστουγέννων και στο πανηγύρι της καλύβης τους, αφού το παρεκκλήσιο τους ήταν αφιερωμένο στην Γέννηση του Χριστού. Ο Γέροντας μου άλλωστε είχε δώσει ευλογία για κάτι τέτοιο.
Την άλλη μέρα μαζί με τον υποτακτικό του πνευματικού μου, π. Συμεών, εκάναμε μια σχετική καθαριότητα της καλύβης, εν όψει της πανηγύρεως. Αργά το απόγευμα άρχισαν να έρχωνται οι γύρω ασκηταί για να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα Χριστούγεννα.
Καθισμένος σ’ ένα μικρό εξώστη, έβλεπα τους ερημίτας, που κατέβαιναν από τα βράχια άλλοι από τις κρεμαστές σκάλες και άλλοι από τις αλυσίδες, ο ένας πίσω από τον άλλο, αξέχαστο θέαμα. Νέοι, μεσήλικες, γεροντάκια, αποτελούσαν μια χρυσή, ζωντανή αλυσίδα πανηγυριστών με τους παλιούς λερωμένους ντορβάδες στην πλάτη , με ζωστικά και ράσα χιλιομπαλωμένα. Τα πρόσωπο τους είχε μια σεμνή , σοβαρή έκφραση. Χαιρετούσαν ένας – ένας με βαθειά υπόκλιση και έπαιρναν την θέση τους στο μικρό παρεκκλήσιο της Γεννήσεως του Κυρίου.
«Αυτοί οι άνθρωποι, ο εκλεκτός του Κυρίου λαός, τα αγαπημένα παιδιά του Θεού, είναι εκείνοι που θα λάβουν μέρος στην αποψινή αγρυπνία.» μονολογούσα.
Εσήμανε μια μικρή καμπάνα και άρχισε η αγρυπνία. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όλοι ήσαν σφιχτά τυλιγμένοι στα πτωχικά τους ράσα. Το κουκούλιο δεν εκάλυπτε απλώς το κεφάλι, αλλά ήταν κατεβασμένο όσο γινόταν πιο χαμηλά. Μερικοί, όπως ο γέρων Βαρθολομαίος και ο πνευματικός μου, ήξεραν καλά τα μουσικά. Ένας από τους νεώτερους ανέλαβε διαβαστής. Δυο-τρία καντηλάκια κι’ ένας πτωχός πολυέλεος με αγνό κερί φώτιζαν γλυκά το σκοτάδι. Όλα απλά, απέριττα, ασκητικά.
Ένοιωθα τον εαυτό μου ξένο και αταίριαστο σ’εκείνο το πεντακάθαρο περιβάλλον. Εγώ ήμουν άνθρωπος με πολλές αδυναμίες και αμαρτίες, τις οποίες προ καιρού είχα αποθέσει στα πόδια του πνευματικού μου, κατά την πρώτη μου εξομολόγηση. Δεν ήμουν όμως ένας ξένος αδιάφορος για ότι συνέβαινε γύρω μου. Διψούσα να μάθω περισσότερα πράγματα για τους ασκητάς, πως αγρυπνούν, πως προσεύχονται, πως κοινωνούν.
Το άγιο Βήμα του μικρού ναού ήταν σφηνωμένο μέσα στο βράχο. Ο κυρίως ναός εξείχε από την κοιλότητα του βράχου και έφτανε μέχρι το άκρο μιας πεζούλας, από την οποία έβλεπες κατακόρυφα σχεδόν, την θάλασσα. Καθώς η αγρυπνία προχωρούσε, το κρύο γινόταν ολοένα πιο αισθητό. Ο άνεμος εσφύριζε, τα κύματα βογκούσαν κτυπώντας αλύπητα τα βράχια. Η θάλασσα έμοιαζε με ένα αεικίνητο, αδάμαστο θηρίο. Η ακόλουθη σκηνή θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη μου. Ένας λευκογένης ασκητής, πολύ ηλικιωμένος, δεν φορούσε παπούτσια. Κρύωνε υπερβολικά και είχε τυλίξει τα πόδια του με τσουβάλια. Κάποια στιγμή πλησίασε στην υποτυπώδη θερμάστρα που υπήρχε εκεί και προσπάθησε να θερμάνει τα κοκαλιασμένα πόδια του. Μένοντας όμως εκεί για αρκετή ώρα απορροφημένος στην προσευχή, χωρίς να αντιληφθεί, τα τσουβάλια πύρωσαν, άρπαξαν φωτιά και άρχισαν να καίγονται. Οι νεώτεροι τρέξαμε αμέσως και σβήσαμε την φωτιά. Ευτυχώς τα πόδια του γέροντος δεν έπαθαν εγκαύματα. Εκτός από εμάς που τρέξαμε αμέσως για να τον βοηθήσουμε, οι άλλοι πατέρες δεν έκαναν καμία κίνηση. Ίσως και να μην αντελήφθησαν τον γεγονός. Αφοσιωμένοι στην λατρεία του Θεού, συνέχισαν την αγρυπνία με το κεφάλι σκυμμένο στο στήθος και με το κομποσκοίνι στο χέρι που δούλευε ακούραστα..
Τελείωσε ο όρθρος και άρχισε η Θ. Λειτουργία. Η ώρα πλησίαζε. Ο Κύριος εγγύς. Πολλά μάτια τα έβλεπα να τον υποδέχονται με δακρύροη κατάνυξη. Μερικοί ήταν σκυμμένοι τόσο βαθειά ώστε δεν έβλεπες το πρόσωπο τους.
- «Πρόσχωμεν! Τα άγια τοις αγίοις» ακούστηκε η φωνή του λειτουργού.
Από την ώρα εκείνη οι πατέρες ένας – ένας κατά σειρά αρχαιότητας άρχισαν να βάζουν την καθιερωμένη μετάνοια της συγνώμης προς τον Θεό και προς τους παρόντες αδελφούς. Στο «Μετά φόβου» πλησίασαν ο ένας πίσω από τον άλλον για να λάβουν τον ουράνιο Μαργαρίτη.
Ευχαρίστησα ολόθερμα τον Κύριο για την πολύτιμη αυτή ευκαιρία, να δω και να απολαύσω πως κοινωνούν οι ασκηταί. Ήταν ένα θέαμα μοναδικό. Τέλος προσήλθα και εγώ σαν «δούλος» και όχι σαν «υιός» όπως οι πατέρες.
Η ουράνια εκείνη μυσταγωγία σε λίγο είχε τελειώσει. Κατόπιν προσεφέρθει και καφές. Ενώ διακονούσα στο κέρασμα πρόσεχα και απεθεύμαζα τους ασκητάς με την διάθεση του αρχαρίου. Θαύμαζα για την τάξη που είχαν οι κινήσεις τους, τις συζητήσεις, την εν γένει συμπεριφορά τους. Πράγματι, σκεπτόμουν η έρημος δεν δημιουργεί μόνο αγίους αλλά και σταθερά πειθαρχημένους και ολοκληρωμένους ανθρώπους.
Επακολούθησε η τράπεζα. Λίγο ρύζι και βακαλάος που είχε στείλει η συνοδεία μας, ήταν το πανηγυρικό Χριστουγεννιάτικο φαγητό. Οι ασκηταί έτρωγαν σιωπηλοί και άκουγαν την ανάγνωση. Ο νους ήταν δοσμένος στο λόγο του Θεού και την προσευχή, όχι στο φαγητό. Κανείς δεν σήκωνε κεφάλι να κοιτάξει δεξιά η αριστερά. Καθένας που τελείωνε, περίμενε υπομονετικά με το βλέμμα στραμμένο στο στήθος. Ποιος ξέρει πόσο καιρό είχαν να γευθούν βακαλάο!
Μετά την τράπεζα, η ευλογημένη εκείνη ομήγυρης διαλύθηκε. Δεν αξιώθηκα να παρευρεθώ και άλλη φορά σε παρόμοια ασκητική πανηγυριακή σύναξη. Η ευκαιρία αυτή όμως έγινε αφορμή, να επισκέπτομαι πιο τακτικά τα Καρούλια. Αργότερα μάλιστα έμεινα εκεί για ένα εξάμηνο. Ήταν μια περίοδος πνευματικού αναβαπτισμού. Αληθινό θείο δώρο.
στα πορτοκαλί...
Περνούμε την μισή μας ζωή, χωρίς να μάθουμε τι είναι ζωή...
Η παραμονή μας σε χώρους που δεν μας ταιριάζουν, μας απορροφά, μας αλλιώνει και μας μεταλλάσει σε άβουλα, "πανομοιότυπα" όντα, σαν την πεταλουδίτσα μας.
Η δική μου παραμονή στο forum ourdogs.gr, σήμερα έλαβε τέλος...
Χάρηκα που εκεί γνώρισα ανθρώπους που αγαπούν τα σκυλιά τους, και προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες συμβίωσης τους απο το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο θέμα... Φίλοι μου, γνωρίζετε πολύ καλά πως θα προσπαθήσω να σας βοηθήσω όσο μπορώ, για αυτό μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου. email info@perivleptos.gr
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
15 Δεκεμβρίου. του Αγίου Ελευθερίου
Ο Άγιος Ελευθέριος (Εορτή Ελευθέριος, Ελευθερία)
Έδρασε στη Ρώμη κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. όταν αυτοκράτορες ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίμιος Σεβήρος. Η μητέρα του Ανθία, που έμεινε χήρα όταν ο Ελευθέριος ήταν μικρός, κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον Απ. Παύλο. Η Ανθία ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και μάλιστα ανέθεσε την ηθική του τελείωση και τη θεολογική του κατάρτιση στον επίσκοπο ρώμης Ανίκητο. Σε ηλικία 15 ετών ο Ελευθέριος χειροτονήθηκε διάκονος από τον ανίκητο, ενώ αργότερα έγινε επίσκοπος Ιλλυρικού. Ο βασιλιάς της Βρετανίας Λούκιος έστειλε επιστολή στον Άγιο, δηλώνοντας την επιθυμία του να διδαχθούν την πίστη στον Χριστό αυτός και ο λαός του. Όταν ο αυτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβήρος πληροφορήθηκε τη χριστιανική δράση του Ελευθερίου διέταξε τη σύλληψή του. έπειτα από πολλά βασανιστήρια ο Ελευθέριος οδηγήθηκε από τους ειδωλολάτρες στην αρένα της Ρώμης. Τα άγρια ζώα όμως δεν τον άγγιξαν, γι' αυτό και αποκεφαλίσθηκε μαζί με τη μητέρα του.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’.
Τον συνάναρχον λόγον.
Ιερέων ποδήρει κατακοσμούμενος και αιμάτων τοις ρείθροις επισταζόμενος, τω Δεσπότη σου Χριστώ μάκαρ ανέδραμες, Ελευθέριε σοφέ, καθαιρέτα του Σατάν. Διό μη παύση πρεσβεύων, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’.
Τους ασφαλείς.
Ως καλλονήν των ιερέων Όσιε, και προτροπήν των Αθλοφόρων άπαντες, ευφημούμεν και αιτούμεν σε, Ιερομάρτυς Ελευθέριε, τους πόθω σου την μνήμην εορτάζοντας, κινδύνων πολυτρόπων ελευθέρωσον, πρεσβεύων απαύστως, υπέρ πάντων ημών.
Έδρασε στη Ρώμη κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. όταν αυτοκράτορες ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίμιος Σεβήρος. Η μητέρα του Ανθία, που έμεινε χήρα όταν ο Ελευθέριος ήταν μικρός, κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον Απ. Παύλο. Η Ανθία ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και μάλιστα ανέθεσε την ηθική του τελείωση και τη θεολογική του κατάρτιση στον επίσκοπο ρώμης Ανίκητο. Σε ηλικία 15 ετών ο Ελευθέριος χειροτονήθηκε διάκονος από τον ανίκητο, ενώ αργότερα έγινε επίσκοπος Ιλλυρικού. Ο βασιλιάς της Βρετανίας Λούκιος έστειλε επιστολή στον Άγιο, δηλώνοντας την επιθυμία του να διδαχθούν την πίστη στον Χριστό αυτός και ο λαός του. Όταν ο αυτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβήρος πληροφορήθηκε τη χριστιανική δράση του Ελευθερίου διέταξε τη σύλληψή του. έπειτα από πολλά βασανιστήρια ο Ελευθέριος οδηγήθηκε από τους ειδωλολάτρες στην αρένα της Ρώμης. Τα άγρια ζώα όμως δεν τον άγγιξαν, γι' αυτό και αποκεφαλίσθηκε μαζί με τη μητέρα του.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’.
Τον συνάναρχον λόγον.
Ιερέων ποδήρει κατακοσμούμενος και αιμάτων τοις ρείθροις επισταζόμενος, τω Δεσπότη σου Χριστώ μάκαρ ανέδραμες, Ελευθέριε σοφέ, καθαιρέτα του Σατάν. Διό μη παύση πρεσβεύων, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’.
Τους ασφαλείς.
Ως καλλονήν των ιερέων Όσιε, και προτροπήν των Αθλοφόρων άπαντες, ευφημούμεν και αιτούμεν σε, Ιερομάρτυς Ελευθέριε, τους πόθω σου την μνήμην εορτάζοντας, κινδύνων πολυτρόπων ελευθέρωσον, πρεσβεύων απαύστως, υπέρ πάντων ημών.
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008
Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
τι είναι αυτό?
λίγους μήνες πριν φυγει ο πατέρας μου, πηγαίναμε μαζί για να κάνει ακτινοβολίες...κάθε φορά που εμπαινε στο αυτοκίνητο εβλεπε το κοκκινο λαμπάκι του alarm και ρωτούσε..."τι είναι αυτό".....και εγω γελούσα απο μέσα μου...
[youtube]v/mNK6h1dfy2o&hl=en&fs=1[/youtube]
http://www.youtube.com/watch?v=mNK6h1dfy2o
[youtube]v/mNK6h1dfy2o&hl=en&fs=1[/youtube]
http://www.youtube.com/watch?v=mNK6h1dfy2o
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Για την προσευχή..
"..ένας Γέροντας, έλεγε την ευχή ως εξής: Kύριε Ιησού Χριστέ Υιε του Θεου ΜΗΝ με ελεήσεις τον αμαρτωλό..
Πήγε λοιπόν ένας Δεσπότης κάποτε να επισκεφτεί το Όρος, και πέρασε και από το κελί του Γέροντος αυτού, να τον ευλογήσει, και όταν τον άκουσε να ψιθυρίζει την ευχή, τον νουθέτησε, ως εξής.
- Βρε ευλογημένε Γέροντα, λάθος την λες την ευχή, πρέπει να λες: Kυριε Ιησού Χριστέ Υιε Του Θεού ΕΛΕΗΣΟΝ με, και όχι ΜΗΝ με ελεήσεις.
- Να'ναι ευλογημένο Δέσποτα μου, απάντησε ταπεινά, ο Γέροντας, και στεναχωρήθηκε που τόσο καιρό έλεγε λάθος την ευχή.
Φεύγοντας λοιπόν ο Δεσπότης με την συνοδεία του, με την βάρκα, επειδή ήταν παραθαλάσσιο το μέρος, που ασκήτευε ο Γέροντας, και αφού ανοίχτηκαν μερικά μέτρα με την βάρκα στην θάλασσα, βλέπουν κατάπληκτοι και έκθαμβοι, το Γεροντάκι, να βιάζεται να τους φτάσει περπατώντας πάνω στο νερό, όπως κάποτε έκανε ο Κύριος Στον Οποίον προσευχόταν, και αφού τους έφτασε ρώτησε τον Δεσπότη:
- Πως μου είπες Δέσποτα μου να λέω την ευχή, γιατί το ξέχασα ο ανάξιος και ο αμαρτωλός πλανεμένος κιόλας;
Του λέει τρέμοντας από το δέος και την κατάνυξη ο Δεσπότης λοιπόν αφού του ασπάζεται και την Οσία δεξιά του,
- Λέγε όπως αγαπάς την ευχή Γέροντα μου, και μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει να την λέμε λάθος και εμείς και να φτάσουμε στα μέτρα της Αγιότητας σου, αμήν."
Πήγε λοιπόν ένας Δεσπότης κάποτε να επισκεφτεί το Όρος, και πέρασε και από το κελί του Γέροντος αυτού, να τον ευλογήσει, και όταν τον άκουσε να ψιθυρίζει την ευχή, τον νουθέτησε, ως εξής.
- Βρε ευλογημένε Γέροντα, λάθος την λες την ευχή, πρέπει να λες: Kυριε Ιησού Χριστέ Υιε Του Θεού ΕΛΕΗΣΟΝ με, και όχι ΜΗΝ με ελεήσεις.
- Να'ναι ευλογημένο Δέσποτα μου, απάντησε ταπεινά, ο Γέροντας, και στεναχωρήθηκε που τόσο καιρό έλεγε λάθος την ευχή.
Φεύγοντας λοιπόν ο Δεσπότης με την συνοδεία του, με την βάρκα, επειδή ήταν παραθαλάσσιο το μέρος, που ασκήτευε ο Γέροντας, και αφού ανοίχτηκαν μερικά μέτρα με την βάρκα στην θάλασσα, βλέπουν κατάπληκτοι και έκθαμβοι, το Γεροντάκι, να βιάζεται να τους φτάσει περπατώντας πάνω στο νερό, όπως κάποτε έκανε ο Κύριος Στον Οποίον προσευχόταν, και αφού τους έφτασε ρώτησε τον Δεσπότη:
- Πως μου είπες Δέσποτα μου να λέω την ευχή, γιατί το ξέχασα ο ανάξιος και ο αμαρτωλός πλανεμένος κιόλας;
Του λέει τρέμοντας από το δέος και την κατάνυξη ο Δεσπότης λοιπόν αφού του ασπάζεται και την Οσία δεξιά του,
- Λέγε όπως αγαπάς την ευχή Γέροντα μου, και μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει να την λέμε λάθος και εμείς και να φτάσουμε στα μέτρα της Αγιότητας σου, αμήν."
Λίμνη Αώου
Σήμερα του Αγίου Σπυρίδωνος.... Της συνόδου της πρώτης ανεδείχθεις υπέρμαχος και θαυματουργός Θεοφόρε Σπυρίδων, πατήρ ημών, διό νεκρά σύ εν τάφω προσφωνείς και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες, και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς αγγέλους έσχες συλλειτουργούντας σοι, Ιερώτατε. Δόξα τω σε δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι, Δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ίασιν.
'Ω "Αγιε Σπυρίδων 'Επίσκοπε Τριμυθούντος,θαυματουργέ,τι γίνεται σήμερα;Ο κόσμος όπως βλέπεις έφθασε στο χάος.' Οσοι απόμειναν στη χαρά του κενού Τάφου,κάθε βράδυ επανέρχονται στο Γολγοθά και κλαίνε.Λυπήσου τη μικρή αρχαία πατρίδα μας και φρόντισε κοντά στον Άγιο Θρόνο η αιματοβαμμένη Κιβωτός των Ελλήνων ορθοδόξων να μη γίνει παρελθόν,να μη μετακινηθεί από τα χώματα των νεομαρτύρων,αλλά να ανοίξει πλοκάμους ικεσίας,νικητήριες κατακόμβες για να περισώσει στην επερχόμενη καταστροφή το έθνος που γεννήθηκες,που αγάπησες και προστατεύεις.
-Απόσπασμα από το ββλίο του Σώτου Χονδρόπουλου με τίτλο ΣΠΥΡΙΔΩΝ Ο ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ-
Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008
Shay day.
Shay day.
Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση."Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.
Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.
Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.
Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.
Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.
Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...
Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας τουέτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "από δώ, απο δώ Shay.."Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.
Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.
Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση."Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.
Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.
Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.
Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.
Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.
Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...
Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας τουέτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "από δώ, απο δώ Shay.."Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.
Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.
Στα μονοπάτια του Ολύμπου...
Διακρίθηκε στον ΔΙΕΘΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ « ΒΟΤΑΝΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ - ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ»
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Οι ομπρέλες
Γιώργος Ζογγολόπουλος «Ομπρέλες»
Η Θεσσαλονίκη «εξοπλίζεται», όχι μόνο με έργα πολιτιστικής υποδομής, αλλά και με έργα εικαστικής δημιουργίας, όπως είναι οι «Ομπρέλες» του Γιώργου Ζογγολόπουλου, που εγκαταστάθηκαν στο πλακόστρωτο της νέας παραλίας. Η μεγάλη κατασκευή από ανοξείδωτο χάλυβα, δεσπόζει στο πλακόστρωτο κοντά στο ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλάς» και θα παραμείνει εκεί, όχι μόνο καθ’ όλη τη διάρκεια του 1997, έτος, που η Θεσσαλονίκη είναι Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, αλλά μόνιμα αποτελώντας, πλέον, ένα ξεχωριστό σημείο αναφοράς για την πόλη.
Κατασκευή ποιητική, έκφραση της ανεξάντλητης ζωντάνιας του δημιουργού της, προκαλεί το έντονο ενδιαφέρον των κατοίκων και των επισκεπτών της Θεσσαλονίκης, αφού πολλοί φωτογραφίζονται μπροστά στο ύψους δεκατριών μέτρων έργο. Σε συνδυασμό, δε, με τις εποχές και την εναλλαγή των καιρικών συνθηκών και φαινόμενων, δίνει διαφορετική κάθε φορά εικόνα στο χώρο και στο περιβάλλον.
Οι «Ομπρέλες» προκάλεσαν ενθουσιασμό στους κατοίκους της Βενετίας, όπου παρουσιάστηκε το έργο στην 46η Biennale, για τον εορτασμό των εκατό χρόνων του θεσμού.
Ενθουσιασμένος από το χώρο, όπου στήθηκαν οι «Ομπρέλες» του δήλωσε ο Γιώργος Ζογγολόπουλος, ο οποίος χαρακτήρισε τη θέση ως ιδεώδη για το σκοπό αυτό. «Στην Βενετία βρισκόταν μέσα στη θάλασσα, κάτω από το κράσπεδο, ενώ εδώ υπάρχει άπλα, χώρος και μεγάλος ορίζοντας, που κάνει το έργο να φαίνεται ότι είναι βγαλμένο από δω» σημείωσε. Το έργο, τοποθετημένο σε ένα σημείο της πόλης, όπου το βλέμμα φτάνει μακριά, χωρίς να διακόπτεται η παρατήρηση από οποιοδήποτε εμπόδιο, θα δημιουργεί στον επισκέπτη διαφορετικά κάθε φορά συναισθήματα, καθώς θα το συνδυάζει με τον γκρίζο συννεφιασμένο ουρανό, με το χειμωνιάτικο ψιλόβροχο, με την ομίχλη που καλύπτει τα πάντα, αλλά και με τον καθαρό ηλιόλουστο ουρανό —αποτέλεσμα του βαρδάρη, που αποκαλύπτει στον παρατηρητή τις ακτές της Κατερίνης και τον χιονισμένο Όλυμπο— και με το ηλιοβασίλεμα, την ώρα που ο ήλιος χάνεται στα νερά του Θερμαϊκού και χρωματίζει τον ουρανό της Θεσσαλονίκης με μοναδικό τρόπο.
Ο δυνατός αέρας, που πνέει αρκετές φορές στην περιοχή της νέας παραλίας ήταν ένα στοιχείο, που προβλημάτισε τον καλλιτέχνη. Αντιμετωπίστηκε, τελικά, με την τοποθέτηση ορισμένων μεταλλικών γραμμών, που μοιάζουν με βροχή, αλλά εξυπηρετούν και στη στήριξη του έργου. Ένα ακόμη στοιχείο της τοποθέτησης του έργου στη νέα παραλία, είναι ότι για πρώτη φορά παρουσιάζεται φωτισμένο, ύστερα από ειδική μελέτη που έγινε για το σκοπό αυτό. Το αποτέλεσμα προκάλεσε την μεγάλη ικανοποίηση του καλλιτέχνη, που για πρώτη φορά το βλέπει να φωτίζεται τη νύχτα. «Υπάρχει μια μαγεία, που μου προκαλεί κατάπληξη και με ικανοποιεί. Οι ‘’Ομπρέλες’’ δείχνουν να αιωρούνται στο μαύρο φόντο» δήλωσε με εμφανή ευχαρίστηση. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν ειδικοί λευκοί προβολείς με κάθετες δέσμες στενής μοίρας, που όταν φτάνουν στα εννέα μέτρα αγκαλιάζουν μόνο τις ομπρέλες και κάνουν τους χοντρούς κάθετους όγκους να φαίνονται σαν βροχή.
«Υπάρχει πάντα σε έναν καλλιτέχνη, για το έργο που κάνει και αν το αγαπάει, ένα όραμα. Να το δει τοποθετημένο στη θέση που επιθυμεί. Το έργο έχει πάντα την ανάγκη του δικού του ζωτικού χώρου. Δεν μπορεί να επιζήσει οπουδήποτε. Η πρώτη φάση του ζωτικού χώρου για τις ‘’Ομπρέλες’’ ήταν η Μπιενάλε της Βενετίας, όπου το έβαλα μέσα στη θάλασσα και πραγματικά εκεί ‘’έζησε’’ και είχε μια απήχηση. Εδώ στη Θεσσαλονίκη, είναι πολύ καλύτερα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Φταίει ο μεγάλος ορίζοντας, οι προοπτικές, αυτό το αυστηρό πλακόστρωτο της παραλίας; Υπάρχει ένα στίγμα που με ενδιέφερε πάρα πολύ και μ’ άρεσε πάρα πολύ».
«Τη νύχτα δε,» προσθέτει ο Γιώργος Ζογγολόπουλος, «ο φωτισμός δημιουργεί μια μαγευτική εικόνα, την οποία, μόλις πρωτοαντίκρυσα, έμεινα εμβρόντητος. Με τις ‘’Ομπρέλες’’ μέσα στο μαύρο φόντο του ορίζοντα να είναι σαν όνειρο. Αυτό είναι και το πρόσθετο στοιχείο. Έχουμε μια φάση βραδινή του έργου, απίθανη σε μαγεία, και το δεύτερο ότι μπήκαν και κάποιες οριζόντιες γραμμές, που πρέπει να υπάρχουν γιατί βοηθούν στην στατικότητα του έργου στον αέρα, που αποτέλεσαν ένα στοιχείο πλαστικότητας, δημιουργούν μια πλαστική σύνθεση.»
Όσον αφορά στις ιδιαίτερες εργασίες, που απαιτούσε η εγκατάσταση του έργο στη Θεσσαλονίκη σημείωσε ότι: «Αυτό το έργο ξεπερνάει την κλίμακα μιας κατασκευής ανθρώπινης. Ένας γλύπτης μπορεί να δουλέψει ένα έργο ως τρία μέτρα. Μετά αρχίζει ένα είδος συνεργασίας για να μεγαλώσει το έργο. Ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη, η συνεργασία αυτή έγινε με όλο το τεχνικό προσωπικό του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, οι οποίοι φάνηκαν πάρα πολύ δραστήριοι, ώστε μέσα σε λίγες μέρες να στηθεί το έργο. Έγιναν κάποιες θεμελιώσεις, γιατί υπήρχε η ανάγκη στερέωσής του, μελετήθηκε η κάτοψη, ο κύκλος της βάσης, ο οποίος πέτυχε ως σύνθεση, έγινε εδώ, όπως και το κάγκελο που τοποθετήθηκε από την πλευρά της θάλασσας. Όλα αυτά σχεδιάστηκαν εδώ και οφείλω να ευχαριστήσω και να αναγνωρίσω τη συνεισφορά όλων αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι δούλεψαν πυρετωδώς για να τελειώσει μέσα σε δύο μέρες η εγκατάσταση του έργου.»
Αναφερόμενος στις «Ομπρέλες» ο Γιώργος Ζογγολόπουλος είπε: «Δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει ένας ρυθμός με τις κατακόρυφες κολώνες και με τις ομπρέλες. Έχει κάποια σύνθεση το έργο. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που έχουν να κάνουν με νούμερα. Ο κόσμος πρέπει να δει και να το ξαναδεί. Να το φανταστεί».
Όσον αφορά στο ερέθισμα για τη δημιουργία του έργου, αυτό ήταν, όπως είπε, «το καλλιτεχνικό». «Η γλυπτική γίνεται με όγκους πολλούς, γίνεται και με γραμμές. Γλυπτική είναι σήμερα και μία σκιά. Δεν ορίζεται μόνο στον όγκο, στο μασίφ. Υπάρχει κάποια εξέλιξη και σιγά-σιγά φτάνει κάποιος να κάνει πράγματα με τις γραμμές. Δεν εξαρτάται από τον όγκο.» Έφερε ως παράδειγμα τη δουλειά του Τζακομέτι, ο οποίος, όπως είπε ο Γιώργος Ζογγολόπουλος, δουλεύει με λεία κατακόρυφη γραμμή, αλλά και με το κενό. «Έτσι τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα στη συνεννόηση, αλλά αν τα προσέξεις έχουν κάποια σημασία πλαστική».
Το έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου, που έχει εγκατασταθεί στην παραλία, ολοκληρώνει με τον πιο σημαντικό τρόπο, τον κύκλο ζωής ενός γλύπτη στην πόλη μας, από τη στιγμή που στήθηκε πριν από 30 χρόνια το πρώτο γλυπτό του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Κατασκευή ποιητική, έκφραση της ανεξάντλητης ζωντάνιας του δημιουργού της, προκαλεί το έντονο ενδιαφέρον των κατοίκων και των επισκεπτών της Θεσσαλονίκης, αφού πολλοί φωτογραφίζονται μπροστά στο ύψους δεκατριών μέτρων έργο. Σε συνδυασμό, δε, με τις εποχές και την εναλλαγή των καιρικών συνθηκών και φαινόμενων, δίνει διαφορετική κάθε φορά εικόνα στο χώρο και στο περιβάλλον.
Οι «Ομπρέλες» προκάλεσαν ενθουσιασμό στους κατοίκους της Βενετίας, όπου παρουσιάστηκε το έργο στην 46η Biennale, για τον εορτασμό των εκατό χρόνων του θεσμού.
Ενθουσιασμένος από το χώρο, όπου στήθηκαν οι «Ομπρέλες» του δήλωσε ο Γιώργος Ζογγολόπουλος, ο οποίος χαρακτήρισε τη θέση ως ιδεώδη για το σκοπό αυτό. «Στην Βενετία βρισκόταν μέσα στη θάλασσα, κάτω από το κράσπεδο, ενώ εδώ υπάρχει άπλα, χώρος και μεγάλος ορίζοντας, που κάνει το έργο να φαίνεται ότι είναι βγαλμένο από δω» σημείωσε. Το έργο, τοποθετημένο σε ένα σημείο της πόλης, όπου το βλέμμα φτάνει μακριά, χωρίς να διακόπτεται η παρατήρηση από οποιοδήποτε εμπόδιο, θα δημιουργεί στον επισκέπτη διαφορετικά κάθε φορά συναισθήματα, καθώς θα το συνδυάζει με τον γκρίζο συννεφιασμένο ουρανό, με το χειμωνιάτικο ψιλόβροχο, με την ομίχλη που καλύπτει τα πάντα, αλλά και με τον καθαρό ηλιόλουστο ουρανό —αποτέλεσμα του βαρδάρη, που αποκαλύπτει στον παρατηρητή τις ακτές της Κατερίνης και τον χιονισμένο Όλυμπο— και με το ηλιοβασίλεμα, την ώρα που ο ήλιος χάνεται στα νερά του Θερμαϊκού και χρωματίζει τον ουρανό της Θεσσαλονίκης με μοναδικό τρόπο.
Ο δυνατός αέρας, που πνέει αρκετές φορές στην περιοχή της νέας παραλίας ήταν ένα στοιχείο, που προβλημάτισε τον καλλιτέχνη. Αντιμετωπίστηκε, τελικά, με την τοποθέτηση ορισμένων μεταλλικών γραμμών, που μοιάζουν με βροχή, αλλά εξυπηρετούν και στη στήριξη του έργου. Ένα ακόμη στοιχείο της τοποθέτησης του έργου στη νέα παραλία, είναι ότι για πρώτη φορά παρουσιάζεται φωτισμένο, ύστερα από ειδική μελέτη που έγινε για το σκοπό αυτό. Το αποτέλεσμα προκάλεσε την μεγάλη ικανοποίηση του καλλιτέχνη, που για πρώτη φορά το βλέπει να φωτίζεται τη νύχτα. «Υπάρχει μια μαγεία, που μου προκαλεί κατάπληξη και με ικανοποιεί. Οι ‘’Ομπρέλες’’ δείχνουν να αιωρούνται στο μαύρο φόντο» δήλωσε με εμφανή ευχαρίστηση. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν ειδικοί λευκοί προβολείς με κάθετες δέσμες στενής μοίρας, που όταν φτάνουν στα εννέα μέτρα αγκαλιάζουν μόνο τις ομπρέλες και κάνουν τους χοντρούς κάθετους όγκους να φαίνονται σαν βροχή.
«Υπάρχει πάντα σε έναν καλλιτέχνη, για το έργο που κάνει και αν το αγαπάει, ένα όραμα. Να το δει τοποθετημένο στη θέση που επιθυμεί. Το έργο έχει πάντα την ανάγκη του δικού του ζωτικού χώρου. Δεν μπορεί να επιζήσει οπουδήποτε. Η πρώτη φάση του ζωτικού χώρου για τις ‘’Ομπρέλες’’ ήταν η Μπιενάλε της Βενετίας, όπου το έβαλα μέσα στη θάλασσα και πραγματικά εκεί ‘’έζησε’’ και είχε μια απήχηση. Εδώ στη Θεσσαλονίκη, είναι πολύ καλύτερα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Φταίει ο μεγάλος ορίζοντας, οι προοπτικές, αυτό το αυστηρό πλακόστρωτο της παραλίας; Υπάρχει ένα στίγμα που με ενδιέφερε πάρα πολύ και μ’ άρεσε πάρα πολύ».
«Τη νύχτα δε,» προσθέτει ο Γιώργος Ζογγολόπουλος, «ο φωτισμός δημιουργεί μια μαγευτική εικόνα, την οποία, μόλις πρωτοαντίκρυσα, έμεινα εμβρόντητος. Με τις ‘’Ομπρέλες’’ μέσα στο μαύρο φόντο του ορίζοντα να είναι σαν όνειρο. Αυτό είναι και το πρόσθετο στοιχείο. Έχουμε μια φάση βραδινή του έργου, απίθανη σε μαγεία, και το δεύτερο ότι μπήκαν και κάποιες οριζόντιες γραμμές, που πρέπει να υπάρχουν γιατί βοηθούν στην στατικότητα του έργου στον αέρα, που αποτέλεσαν ένα στοιχείο πλαστικότητας, δημιουργούν μια πλαστική σύνθεση.»
Όσον αφορά στις ιδιαίτερες εργασίες, που απαιτούσε η εγκατάσταση του έργο στη Θεσσαλονίκη σημείωσε ότι: «Αυτό το έργο ξεπερνάει την κλίμακα μιας κατασκευής ανθρώπινης. Ένας γλύπτης μπορεί να δουλέψει ένα έργο ως τρία μέτρα. Μετά αρχίζει ένα είδος συνεργασίας για να μεγαλώσει το έργο. Ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη, η συνεργασία αυτή έγινε με όλο το τεχνικό προσωπικό του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, οι οποίοι φάνηκαν πάρα πολύ δραστήριοι, ώστε μέσα σε λίγες μέρες να στηθεί το έργο. Έγιναν κάποιες θεμελιώσεις, γιατί υπήρχε η ανάγκη στερέωσής του, μελετήθηκε η κάτοψη, ο κύκλος της βάσης, ο οποίος πέτυχε ως σύνθεση, έγινε εδώ, όπως και το κάγκελο που τοποθετήθηκε από την πλευρά της θάλασσας. Όλα αυτά σχεδιάστηκαν εδώ και οφείλω να ευχαριστήσω και να αναγνωρίσω τη συνεισφορά όλων αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι δούλεψαν πυρετωδώς για να τελειώσει μέσα σε δύο μέρες η εγκατάσταση του έργου.»
Αναφερόμενος στις «Ομπρέλες» ο Γιώργος Ζογγολόπουλος είπε: «Δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει ένας ρυθμός με τις κατακόρυφες κολώνες και με τις ομπρέλες. Έχει κάποια σύνθεση το έργο. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που έχουν να κάνουν με νούμερα. Ο κόσμος πρέπει να δει και να το ξαναδεί. Να το φανταστεί».
Όσον αφορά στο ερέθισμα για τη δημιουργία του έργου, αυτό ήταν, όπως είπε, «το καλλιτεχνικό». «Η γλυπτική γίνεται με όγκους πολλούς, γίνεται και με γραμμές. Γλυπτική είναι σήμερα και μία σκιά. Δεν ορίζεται μόνο στον όγκο, στο μασίφ. Υπάρχει κάποια εξέλιξη και σιγά-σιγά φτάνει κάποιος να κάνει πράγματα με τις γραμμές. Δεν εξαρτάται από τον όγκο.» Έφερε ως παράδειγμα τη δουλειά του Τζακομέτι, ο οποίος, όπως είπε ο Γιώργος Ζογγολόπουλος, δουλεύει με λεία κατακόρυφη γραμμή, αλλά και με το κενό. «Έτσι τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα στη συνεννόηση, αλλά αν τα προσέξεις έχουν κάποια σημασία πλαστική».
Το έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου, που έχει εγκατασταθεί στην παραλία, ολοκληρώνει με τον πιο σημαντικό τρόπο, τον κύκλο ζωής ενός γλύπτη στην πόλη μας, από τη στιγμή που στήθηκε πριν από 30 χρόνια το πρώτο γλυπτό του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
το νησί OCTROV. δείτε την ταινία....
Λίγα λόγια για τη ταινία.
Αυτή η ταινία , αυτή η ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ταινία η οποία έχει παιχθεί στο εξωτερικό αλλά και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δείχνει τα πράγματα τόσο ωμά που θα τρομάξει όλους εμάς που ζούμε μέσα στις ανέσεις και κριτικάρουμε τους άλλους
Αλήθεια μπορεί ένα ζευγάρι μπότες μόνο να σταθεί εμπόδιο μπροστά στην λύτρωση της ψυχής μας;
Μια μοναδική ταινία με Ελληνικούς υπότιτλους περιμένει να την δείτε , και να καταθέσετε αν θέλετε και τη δική σας άποψη για την υπέροχη αυτή ταινία.
Η Ταινία που ξεχώρισε στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2005
Μια δυνατή ταινία από τον Pavel Lounguine (Taxi blues, Luna park).
Μια ταινία που επαναπροσδιορίζει την πίστη ως ιδανικό
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Σημείωμα για τους επισκέπτες του σπιτιού μας
1. Τα σκυλία ζουν εδώ… εσείς όχι!
2. Εάν δεν θέλετε τρίχες σκύλου στα ρούχα σας, μείνετε μακριά από τα έπιπλα.
3. Ναι, έχουν μερικές αηδιαστικές συνήθειες. Και εγώ έχω... και εσύ έχεις. Που είναι το πρόβλημα;
4. ΦΥΣΙΚΑ και μυρίζουν σαν σκυλία.
5. Είναι στη φύση τους να προσπαθούν να μυρίσουν το καβάλο σας. Παρακαλώ αισθανθείτε ελεύθεροι να μυρίσετε το δικό τους.
6. Τα συμπαθώ περισσότερο από ότι συμπαθώ τους περισσότερους ανθρώπους.
7. Για σας είναι σκυλία. Για μένα είναι υιοθετημένα παιδία, που είναι κοντά, τριχωτά, περπατούν στα τέσσερα, δεν μιλάνε καθαρά και τρελαίνονται για τις γάτες.
2. Εάν δεν θέλετε τρίχες σκύλου στα ρούχα σας, μείνετε μακριά από τα έπιπλα.
3. Ναι, έχουν μερικές αηδιαστικές συνήθειες. Και εγώ έχω... και εσύ έχεις. Που είναι το πρόβλημα;
4. ΦΥΣΙΚΑ και μυρίζουν σαν σκυλία.
5. Είναι στη φύση τους να προσπαθούν να μυρίσουν το καβάλο σας. Παρακαλώ αισθανθείτε ελεύθεροι να μυρίσετε το δικό τους.
6. Τα συμπαθώ περισσότερο από ότι συμπαθώ τους περισσότερους ανθρώπους.
7. Για σας είναι σκυλία. Για μένα είναι υιοθετημένα παιδία, που είναι κοντά, τριχωτά, περπατούν στα τέσσερα, δεν μιλάνε καθαρά και τρελαίνονται για τις γάτες.
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
Search and Rescue in Avalanches. Thiersee Austria Feb.2005
Thiersee Austria Feb.2005
Εκπαιδευτικό σεμινάριο σκύλων διάσωσης σε χιονοστιβάδες.
http://www.perivleptos.gr/thiersee.htm
Εκπαιδευτικό σεμινάριο σκύλων διάσωσης σε χιονοστιβάδες.
Τότε, ώς μέλη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, είχαμε μια πολύ όμορφη εμπειρία, στα βουνα της Αυστρίας. Είχαμε την ευκαιρία να δουλέψουμε με συναδέλφους εθελοντές διασώστες απο διάφορες χώρες που με τα σκυλιά μας εκπαιδευτηκαμε στους τρόπους έρευνας και ένδειξης σε χιονοστιβάδες.
Το σεμινάριο πραγματοποιήθηκε από 19 έως 26 Φεβρουαρίου και διοργανώθηκε από την Edith Kreutner.
Συμμετείχαν 10 χειριστές από Αυστρία(4), Γερμανία(3), Αμερική(1) και Ελλάδα(2), με 11 σκυλιά. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε ότι οι μισοί από τους χειριστές εκπαιδεύουν τα σκυλιά τους χωρίς να ανήκουν σε κάποια οργάνωση(διασωστική ή όχι). Στην Γερμανία και την Αυστρία υπάρχουν club που ασχολούνται με τα σκυλιά διάσωσης σαν sport.
Όλοι οι χειριστές γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν την θετική μέθοδο εκπαίδευσης, και για μερικούς αυτή ήταν και η αιτία που δεν συνεργάζονταν με κάποια οργάνωση.
Επίσης αξίζει να αναφερθεί πως ήμασταν 9 γυναίκες και 1 άνδρας. Προσπαθήσαμε να διευκρινίσουμε, το «φαινόμενο» και καταλήξαμε πως οι γυναίκες σε γενικές γραμμές έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, καλύτερη σχέση με
Τα σκυλιά που συμμετείχαν ήταν 3 Chesapeake Bay Retriever, 3 Black Labrador Retriever, 1 Golden Retriever, 1 Γερμανικός ποιμενικός, 1 Γερμανικός ποιμενικός Mix, 1 Doberman mix, και 1 mix.
Ταξιδέψαμε με καράβι στην Ιταλία, και οδικώς προς την Αυστρία.
Την πρώτη ημέρα πρακτικής, ο κάθε χειριστής παρουσίαζε το επίπεδο έρευνας του σκύλου του, σε απλές ασκήσεις ένδειξης και μικρών αποστάσεων έρευνες. Οι εκπαιδευτές έκαναν την αξιολόγηση και από κοινού προδιαγράφαμε την πορεία του σεμιναρίου, διαφορετική για κάθε σκύλο.
Όλοι μάθαμε τις ιδιαιτερότητες του κάθε σκύλου και κάθε χειριστή, γιατί όλοι παίξαμε τον ρόλο του «θύματος».
Κάθε πρωί, πριν από την πρακτική, μαζευόμασταν στην κουζίνα για να ετοιμάσουμε τον καφέ μας αλλά και για τα σακουλάκια (μερίδες) με τα «μεζεδάκια» μας. Στατιστικά μόνο τα 3 στα 11 σκυλιά επιβραβεύονταν με το παιχνίδι τους, τα υπόλοιπα με πολύ εύγευστα «μεζεδάκια» συνήθως χειροποίητα (μυστικές συνταγές με συκώτι!!!!).
Στην διάρκεια του σεμιναρίου πραγματοποιήθηκε και μια νυκτερινή άσκηση με 3 «θύματα». Συμμετείχαν οι 5 πιο έμπειρες «ομάδες» (χειριστής-σκύλος). Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το αποτέλεσμα της άσκησης. Και οι 5 «ομάδες» είχαν 100% επιτυχία. Ήταν ένα υπέροχο θέαμα μέσα στην χιονισμένη πλαγία να βλέπεις κάτι φωτεινό(τα σκυλιά σε βραδινές επιχειρήσεις φορούν ειδικά φωτιζόμενα περιλαίμια ή vests) να χοροπηδά και να σε πλησιάζει από την μεριά του ανέμου. Μέσα στην παγωμένη ατμόσφαιρα νιώθεις ξαφνικά την ζεστή ανάσα του σκύλου που στέκεται από πάνω σου και γαβγίζει επίμονα «δείχνοντας» στον χειριστή του.
Στην διάρκεια του σεμιναρίου αναλύθηκε το φαινόμενο των χιονοστιβάδων, η τεχνική έρευνας σε αυτές, και ο τρόπος ένδειξης του σκύλου. Η εκπαίδευση μοιάζει αρκετά με την έρευνα σε ερείπια, μόνο που το σκυλί επιπλέον πρέπει να σκάψει όσο μπορεί περισσότερο ώστε να προσεγγίσει το «θύμα», πράγμα φυσικά που δεν μπορεί να γίνει σε έρευνα στα ερείπια.
http://www.perivleptos.gr/thiersee.htm
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)